Decadentia van auteursduo Haen en Mathijsen komt tot een spetterend eind in Represaille

Anaïd en Django weten met de Decadentia-trilogie een visueel plaatje te schetsen van een wonderlijke stad die zich in een historische fantasie-setting begeeft. Decadentia doet denken aan de Rococo tijd, de elite boven in hun mooie gewaden, ijdel en bezig met mode. Het gepeupel beneden in muurhuisjes, met kanalen vol water waar men overheen reist. Eén verschil: de magie. Sommige bewoners van de stad bezitten magie die hun talenten versterkt.

Terugblik deel 1: Teloorgang

Lelie Aquavalenta is een van de mooiste meisjes van boven. Ze maakt zich druk om dingen zoals mode, haar verloofde, geroddel. In het eerste deel van de reeks, Teloorgang, zien we als lezer hoe Lelie buiten haar schuld om in het vergeetgevang wordt geworpen. Ze ondergaat de meest vreselijke ervaringen, van marteling tot verkrachting, maar het knappe in dit deel is dat er telkens hoop blijft. Lelie heeft iets om zich aan vast te klampen. En als dat verdwijnt is er weer wat nieuws. Ze houdt zich ook vast aan haar eigen persoon: ze is niet wraakzuchtig, ze is niet gemeen. Ze wil mensen helpen. Ze is naïef, onschuldig. Maar de situaties laten het haar niet toe. Deel 1 was voor mij af en toe zo ruig dat ik niet wist of ik het kon doorlezen – het is niet echt mijn stijl maar echt nodig voor de rest van de plot. Maar gaandeweg merkte ik dat vooral Lelie’s persoonlijkheid me erdoorheen hielpen. Ik wou weten of ze het ging redden. Schijnt de zon achter de wolken? En dan was er Dotter. De romantiek tussen Lelie en haar. Zo respectvol, zo mooi. Tot in dit laatste deel…

Terugblik deel 2: Maskerade

Deel twee, Maskerade, zag een kanteling. Lelie heeft de kans om wraak te nemen. En dat doet ze – beeldend heel mooi. Wauw, geen woorden voor. Vooral de scène met Joffer en het korset. Als iemand die dol is op kostuums en fantasyfairs genoot ik met volle teugen, wat een pracht fantasie! Lelie probeert zichzelf te blijven, niet zich te verlagen naar de niveaus van haar vijanden. Ze heeft een nieuw talent, en handelt vaak uit respect voor anderen, zoals Saga/Heermoes. Ze maakt plannen. Ze groeit. Ze is misschien niet meer de mooiste van boven na vijf jaar in het vergeetgevang en een kapotte wang die haar gezicht half mismaakt maakt. Maar ze heeft pit. Pit waar anderen jaloers op kunnen zijn.

Deel 3: Represaille

En dan dit derde deel: Represaille. Lelie is gewend aan een nieuw leven met magie. Inmiddels is ze erachter dat er iets gaande is in Decadentia en dat burgers met magie verdwijnen, dood worden teruggevonden, gek raken of plots last hebben van religiewaanzin. Want die niet bestaande Walvis-God Maremoto wordt steeds populairder.

Wanneer Lelie haar tweede liefde kwijt raakt aan deze niet-bestaande godheid en haar eigen onschuld moet zien te bewijzen in een niet netjes geregelde rechtszaak, komt ze noodgedwongen terug op de plekken waar ze nooit meer had willen komen. Ze heeft beloftes die ze nog waar moet zien te maken, mensen die beschermd moeten worden en een familie die ze niet onder ogen durft te komen. En dan is er nog dat vogeltje in haar borst die haar waarschuwt voor gevaar, maar ook fladdert van de liefde.

Anaïd en Django hebben weer een meesterwerk geschreven. Alle drie de boeken vloeien moeiteloos in elkaar over. Het duistere verhaal zit vol zonnige keerpunten en onverwachte wentelingen. Hun taalgebruik is rijk en soepel – maar nergens te lastig. Een goed te lezen en goed te volgen avontuur dus van een jonge vrouw die vol goedheid zit, maar van een naïef onervaren en oppervlakkig meisje transformeert in een gevoelige pittige vrouw. Ze is een ware heldin, en zowel haar strubbelingen als haar liefdesleven geven haar kracht.

Liefde en vriendschap

Lelie’s eerste relatie met een meisje, Dotter, blijft tot het einde van het derde boek besproken. Nergens wordt ze vergeten. Dotter blijft een grote rol vervullen in haar leven en de relatie is daarmee puur, heftig in zijn kern, en respectvol behandeld. Vaak zie je in verhalen dat een eerdere relatie wordt weggemoffeld of vergeten. Alsof er maar één ware kan zijn.

Na Dotter volgt Junco. Hij is het tegenovergestelde van de bleke Dotter met haar rode haren. Junco is een donkere man met krullend haar, een schilder die een avontuurlijk vrij leventje leidt. De verleiding trekt Lelie, maar ze lijken elkaar op meerdere niveaus beter te begrijpen. Ik kan niet alles weggeven hier, maar na Junco volgt er nog een minnaar die we al uit eerdere delen kennen.

Het is geen verrassing voor lezers van eerdere delen dat er een zeker R.R.Martin gehalte in de boeken te vinden is. De auteurs schuwen er niet van om karakters te laten sterven en de wreedheid van de wereld waarin zij leven te tonen. Het hele boek lang blijft het dus spannend om te zien wie de hele tocht gaat overleven – en hoe.

Conclusie

Repressaile is een volwassen fantasyverhaal, dat de lezer meeneemt naar een wonderlijke stad die 17^e eeuws aandoet. Naast de historische glamour en de harde werkelijkheid voor de gewone burgers, draagt het verhaal ook thema’s zoals religie, familie, schoonheid en liefde met zich mee. De spanning blijft hoog, mede door wentelingen in het verhaal. De magie lijkt een grotere rol te hebben in deel 2 en 3, maar toch blijft het gebruik ervan een groot deel van boek 3 redelijk op de achtergrond. Dat komt omdat de magie die de bewoners bezitten subtiel is: het versterkt een talent dat ze al hebben. Denk aan de slaapkaarsen van Marlia of een jurk waardoor een bochel niet meer opvalt door Lelie. Al in al heeft het hele verhaal een fijne balans, en ik kan dan ook niet anders zeggen dan: lees deze reeks.

Het eerste deel is verreweg het heftigst, vooral omdat Lelie in een vrij eenzame positie zit. In dit derde deel is het warme bad van liefde te voelen. Vrienden die om elkaar geven en alles wat Lelie ooit gedacht had in ongelijk stellen. Lelie kent in dit boek geluk. En dat einde? Dat heeft mij tot tranen geroerd.

• Koop bij BOL.com