Tom heeft liefde gekend in zijn leven, maar alles eindigde op tragische wijze omdat het een liefde tussen een alba en een eendagsvlieg was. Tom is daarna ook nooit meer in de verleiding gekomen om een relatie te starten met een eendagsvlieg, maar dan ontmoet hij Camille, de lerares Frans op zijn school. Voor het eerst in eeuwen voelt hij een verbintenis met een normaal iemand en dit zet zijn wereld op zijn kop. Is het mogelijk om gelukkig met haar te worden als zij langzamerhand bejaard wordt en hij al die tijd eruit blijft zien als begin veertig?
Veel diepgang
Haig, die we ook kennen van De wezens, heeft met Het eeuwige leven een ontzettend interessant concept te pakken. Doordat het verhaal zich in zowel het heden als het verleden afspeelt, worden we heen en weer geslingerd tussen de verschillende fasen in het leven van Tom. Enerzijds leven we in hedendaags Londen, waar Tom aan het werk gaat als geschiedenisdocent en vooral onontdekt probeert te blijven als alba, maar we worden ook meegenomen in zijn herinneringen die zich vaak honderden jaren in het verleden afspelen. Niet alleen leren we veel over Toms leven, maar we leren ook over de geschiedenis. Dat maakt dit verhaal erg interessant voor lezers die van geschiedenis houden.
Literair gezien is dit verhaal vooral sterk in het gebruik van die flashbacks. Haig weet duidelijk heel goed hoe hij een verhaal op kan bouwen en de lezer kan blijven boeien door steeds kleine stukjes informatie prijs te geven die steeds een ander licht werpen op Toms heden. We leren ook steeds meer over de alba’s en het geheime genootschap, waardoor er een mooie dosis intrige aan het boek wordt toegevoegd. Dat Tom vooral niet verliefd mag worden bemoeilijkt de boel. Tom voelt zich ontzettend alleen en dit wordt versterkt doordat liefde geen optie is. Door de flashbacks leren we steeds beter te begrijpen hoe die vork precies in de steel zit en dat is een heel meeslepende manier van lezen.
Laag tempo
Doordat de informatie uit die herinneringen essentieel is om het heden te begrijpen, raakt het verhaal nergens echt in een stroomversnelling. Pas op het einde gaat het tempo wat omhoog en wordt het zelfs spannend. Tot die tijd is het verhaal vooral fascinerend. Dit vond ik persoonlijk geen enkel probleem omdat deze bijzondere manier van schrijven en geschiedenis mij bleven boeien, maar als je echt van spannende boeken vol actie houdt, is dit boek helaas geen aanrader.
Het lage tempo wordt ook veroorzaakt doordat er vrij veel wordt uitgelegd over wat alba’s zijn en over hun genootschap. Dat gaat in fasen, aangezien er geleidelijk meer informatie over geïntroduceerd wordt via de flashbacks. Hierdoor voel je je geïntrigeerd, want je weet dat je niet over alle informatie beschikt, maar het neemt op deze manier ook relatief veel tijd in beslag. Door het vele gewissel tussen de herinneringen en het heden, hebben we te maken met korte stukjes verhaal. Dat kan ervoor zorgen dat je wat moeilijker in het verhaal komt, want je blijft steeds schakelen. Op zich hoeft dit absoluut geen probleem te zijn, maar het vermindert de flow van het boek wel.
Conclusie
Het eeuwige leven is een prachtig boek over de menselijke identiteit en eenzaamheid. We leren stukje bij beetje over Toms leven als alba door middel van flashbacks. Deze schrijfwijze maakt het verhaal ontzettend interessant en dynamisch, maar zorgt er ook voor dat het tempo vrij laag komt te liggen. Dit wordt versterkt doordat er vrij veel uitgelegd wordt in het boek. Het staat echter buiten kijf dat Het eeuwige leven een enorm origineel boek is over een bijzondere man en zijn complexe manier van leven. Een mooie aanrader voor de vakantie dus!
