Filmische spanning in Drakenhart van Adrian Stone

Eind oktober verscheen van de hand van Adrian Stone Drakenhart, het tweede en afsluitende deel van het Magycker-tweeluik. We hielden ter ere van het uitkomen van het boek al een interview met de auteur, maar een recensie hadden jullie nog van ons tegoed. De schrijfstijl van deze auteur weet mij altijd erg te bekoren (zie ook mijn recensies van de Duivel-serie), dus ik heb lange tijd uit zitten kijken naar dit vervolg. Blij was ik dan ook toen de cover in de najaarsbrochure van 2021 van Luitingh-Sijthoff aangekondigd werd.

Verhaal

Het boek begint met een terugblik op het eerste deel, wat erg prettig is om weer even je geheugen op te frissen. We bevinden ons nog steeds in de wereld van de Pelargo Archipel, waar het tovenaarseiland Aimery al eeuwenlang een monopolie had op het gebruik van magie. Daarvoor sturen ze zogenaamde Magyckers, de magiegebruikers, tegen betaling op pad om een gewenste spreuk uit te voeren, waarna de spreuk door een Louteraar weer uit het geheugen van de Magcyker gewist. In boek één bleek echter dat de jonge Auric een spreuk van de Magyckers op gehoor kan onthouden en zelfs kan gebruiken, een vaardigheid die hem uiteraard niet in dank werd afgenomen.

Hij is in Drakenhart nog steeds op de vlucht, samen met zijn moeder Marit en de rebelse piraten van de Klauw. De Magyckers bleken echter een infiltrant te hebben in de persoon van Valdana. Zij weet Auric via een list te overtuigen met haar mee te komen, met het plan hem daarna over te leveren aan Aimery. Marit gaat samen met de leider van de Klauw, Eamon, in de achtervolging.

Wat volgt is een spannende reis, dat zowel door de gebeurtenissen als door de prettige schrijfstijl lees als een trein. Je komt tussen alle gebeurtenissen veel te weten over de wereld, zonder dat het afbreuk doet aan de vaart van het verhaal. Het eindigt in Aimery, waar we een mooie blik krijgen in hoe deze eilandstad nou eigenlijk opereert in alle lagen van de samenleving. Politieke spelletjes zijn ook hier de orde van de dag. Stone is er een meester in om op allerlei momenten onverwachtse wendingen in te bouwen, die je continu op het puntje van je stoel laten zitten. Opluchting en wanhoop wisselen elkaar wat dat betreft regelmatig af. Bovendien weet hij zijn wereld heel beeldend naar voren te laten komen, zodat je tijdens het lezen de grote luchtschepen door de lucht ziet vliegen, of brullende draken, opgesloten in een grot in Aimery.

Met dit afsluitende deel van zijn Magycker-tweeluik bewijst Adrian Stone eens te meer dat hij tot de absolute top behoort!

Gezichtspunten

Adrian Stone heeft in het boek drie gezichtspunten gebruikt van waaruit het verhaal verteld wordt, namelijk van Auric, Marit en Valdana. Ditmaal heeft hij er dus ook voor gekozen in de huid van de autistische Auric te kruipen, iets wat hij in deel één nog niet had gedaan, en dat pakt heel goed uit. Je krijgt zo meer mee van de gedachtenprocessen van Auric en hoe hij tegen de wereld aankijkt en dat vond ik heel interessant om te lezen. Het maakt zijn koppige instelling en zijn acties logischer te begrijpen.

De twee andere gezichtspunten zijn van twee vrouwen met beide een onprettig verleden in Aimery, die tegenover elkaar lijken te staan. Marit heeft door haar ervaringen grote bindingsangst en gaat vol voor haar zoon. Ze laat hierin wel wat ontwikkeling zien door het vertrouwen dat Eamon haar geeft en dat is mooi om te lezen. Het meest interessante gezichtspunt vond ik zelf echter dat van Valdana, in principe gebracht als een van de slechteriken van het verhaal. Er blijkt absoluut veel meer achter haar te zitten en ik merkte dat ik graag doorlas over hoe ze haar plannen telkens weer bijstelde. In de relatie met haar vader, de Waarheidsvinder Orvil, begint ze bijna als een dienende pion, maar bewandelt ze gaandeweg steeds meer haar eigen pad. Ze wil de orde op Aimery rigoureus omgooien en is daarbij niet bang om heftige beslissingen te nemen. Daardoor weet ze je meer dan eens op het verkeerde been te zetten en dat maakte haar een ontzettend interessant personage.

Wat de verschillende gezichtspunten bovendien goed laten zien is hoe de wereld ‘echt’ in elkaar zit. Met politieke spelletjes en veel personages die we tegenkomen die nooit zomaar als goed of slecht afgeschilderd kunnen worden, voelt het geloofwaardig aan.

Conclusie

Het wachten op dit tweede boek is het meer dan waard. De verhaallijn van Auric en Valdana wordt in een heel fijn geschreven boek mooi afgerond, met genoeg aanknopingspunten voor nieuwe verhalen over deze wereld in de toekomst. Stone heeft het zichzelf niet gemakkelijk gemaakt door te schrijven vanuit de gezichtspunten van twee vrouwen en een autistische jongen, waardoor zijn eigen inlevingsvermogen op de proef werd gesteld. Dit heeft echter hartstikke goed uitgewerkt. Met dit afsluitende deel van zijn Magycker-tweeluik bewijst Adrian Stone wat mij betreft eens te meer dat hij tot de absolute top behoort!

• Koop bij BOL.com