Assassin’s Creed meets Prince of Persia in Fateless door Julie Kagawa

Tijd voor een nieuwe avontuurlijke YA-reeks gezet in een wereld vol dieven en woestijnen. De 17-jarige dief Sparrow ontdekt dat ze een belangrijke rol speelt in het lot van de wereld. Avontuur, lichte romantiek en veel bekende YA-tropes in Fateless van Julie Kagawa. Een verhaal geïnspireerd in de sfeer van games zoals Assassin’s Creed, Prince of Persia en Thief.

De 17-jarige Sparrow is aan het opklimmen in de dievengilde wanneer ze een belangrijke opdracht krijgt van een geheim genootschap: de Kring. Ze moet het Tapijt van de Wereld uit de Tempel van het Lot stelen. Omdat ze het leven van haar gildemeester niet wil riskeren besluit ze de opdracht uit te voeren. Maar dan komt de waarheid naar buiten. Zij is de uitverkorene: de lotloze.

Dieven in de woestijn

Julie Kagawa heeft al naam gemaakt en komt met Fateless met een nieuwe Young Adult reeks in een fantasievolle wereld die grotendeels geïnspireerd is door games zoals Assassin’s Creed, Prince of Persia en Thief. Een droge, dorre wereld waar ’s middags de zonnen zo heet schijnen dat de mensen een siësta houden. Wie immers buiten komt tijdens dit Demonenuur zal het niet overleven. De bevolking gelooft in Maederys, de wever van het lot, en accepteert hun lot voor wat het is. Net zoals Sparrow. Zij is lid van een dievengilde en weet wat zij is in het leven: een van de beste dieven van de gilde. Zo goed zelfs, dat het geheime genootschap dat bekend staat als ‘de Kring’ haar een test geeft.  Religie, geloof, lotsbestemming en het in heft nemen van je eigen toekomst zijn dus thema’s die in het verhaal te vinden zijn. En geen enkele YA lijkt tegenwoordig compleet zonder mogelijke liefdesinteresse, dus al gelijk vanaf zijn eerste introductie weten we dat deze jongen wel érg knap is.

Julie schrijft een vermakelijk verhaal dat vol welbekende YA-clichés zit. Van de uitverkoren heldin (die dit zelf blijft ontkennen maar telkens net niet dood gaat) tot de romantische love-interest van 100+ die een eeuwenoude moordenaar blijkt te zijn. Wie van deze tropes houdt zal zich vermaken. En ongeveer halverwege het boek krijgt het verhaal wat meer logische samenhang, pikt het tempo op, en wordt de actie een stuk levendiger beschreven.

Geen samenhangend begin

Want ondanks dat dit een fantasy is heb ik mij de eerste bijna 200 pagina’s geërgerd aan missende details, rare samenhang, Julie die zichzelf tegenspreekt en onlogische situaties waardoor het verhaal voor mij wat lastig te geloven was. Het lijkt erop dat Julie de hoofdstukken door elkaar heen geschreven heeft. Enkele voorbeelden: De eerste keer dat Sparrow een mens ziet met licht haar en blauwe ogen is bijzonder. Dit is de allereerste keer. Maar twee hoofdstukken later krijgen we als lezer een soortgelijke beschrijving en heeft ze ‘nog nooit zo iemand gezien’. Sparrow krijgt opdracht naar een ondergrondse stad te gaan en is verbaasd dat er licht te zien is en mensen zouden kunnen zijn. Ze zou een topdief moeten zijn en ze is notabene gewaarschuwd door de Kring dat er in deze verlaten stad meer mensen komen, dus waarom wordt haar verbazing beschreven alsof dit iets onmogelijks is?

Sparrow moet het Tapijt voor de Kring stelen vanuit een ruimte waar ze nog nooit is geweest (onrealistisch), er is geen beveiliging (waar ze zich niet druk om maakt), en omdat het te groot is snijdt ze er een stuk af. Zou een opdrachtgever die je vraagt de Mona Lisa te stelen er blij mee zijn als je alleen met de neus aankomt zetten? En wanneer ze even later in een ruimte komt om iets te stelen heeft ze argwaan dat er geen beveiliging zou zijn. Het is een fantasy, maar er zijn zoveel van dit soort voorbeelden in de eerste 188 pagina’s dat ik moeite had om door te lezen en me in te leven.

En dan zijn er nog onlogische dingen zoals de Iyvlahn die de kans heeft om de steen te bemachtigen maar voor onbekende redenen heeft afgewacht. Julie die zich uitleeft door ons te vertellen op bladzijden 48 dat Sparrow altijd ‘zandmuis’ genoemd wordt en waarom, iets wat we nooit meer terug zien (de referentie van haar als muis komt later wel maar met nieuwe mensen en niet specifiek als zandmuis). Op bladzijde 49, meteen na dit stuk, hebben we een halve pagina waarin ze door vrienden ‘stofmus’ genoemd wordt en een uitgebreide uitleg waarom. En dan is er het gebruik van perifrase na bladzijde 145, dat is ook bijzonder. Meestal gebruik je termen zoals ‘de bakker’ of de ‘huurmoordenaar’ wanneer je een karakter niet goed kent, het creëert afstand. Julie gebruikt deze termen vanaf bladzijde 145 ineens voor karakters waarvan we de namen al weten, soms zelfs ver nadat ze zijn voorgesteld.

Niet vernieuwend, wel sfeervol en vermakelijk

Fateless speelt in op allerlei populaire Young Adult fantasytropes. Het is niet vernieuwend, maar bouwt op bekende clichés. Hierdoor is het verhaal vooral interessant vanwege de sfeer, die wel goed uit de verf komt, en de actie scènes. Wie zoekt naar levende skeletten die op je afkomen, ondode legers en dwergen (toepasselijk D’wevryn genoemd) zit hier goed. Er is een knappe love-interest die de heldin in bescherming neemt en de juiste zinnen zegt ( “ik zie je wel” en “ik zal je beschermen”).  De voorgenoemde games zijn duidelijk een sterke inspiratie, en ook liefhebbers van verhalen als Dune, Inu Yasha (de vibe met de ondode Koning (Naraku) en Kysa (had Sango kunnen zijn met Kirara als Rhyne), en zelfs Indiana Jones of Tomb Raider zullen zich met Fateless kunnen vermaken. Eindigt op een cliffhanger en de belofte naar meer.

• Koop bij BOL.com