Florian en Isabella mogen absoluut niet naar de abdij – volgens hun stiefvader Damian gebeuren daar mysterieuze dingen. Stiekem gaan ze toch – op de avond dat het orkest Danse Macabre speelt. Verborgen achter de koorbanken zien Florian en Isabella hoe een zwarte schaduw over de muzikanten trekt en de abdij begint in te storten. De brokstukken vallen om hen heen. Ze moeten ontsnappen! Dat is het begin van een avontuur vol gevaar – op de vlucht voor het Onnoembare dat op zoek is naar Isabella. Waarom? Wat wil het van haar?
Danse macabre is een verhaal dat voor de gelijknamige nieuwe Eftelingattractie is geschreven en – naar ik begrepen heb – het achtergrondverhaal hiervan vormt. Voor Eftelingfans valt er waarschijnlijk meer uit te halen dan voor de gewone lezer, want subtiele verwijzingen naar andere attracties of daarvoor geschreven boeken ben ik misgelopen. Voor het verhaal zelf maakt dat niets uit, dat is goed te volgen.
Een prachtige luxe editie
Danse macabre is verschenen als een prachtige editie, met gouden afwerking op de omslag en gouden sprayed edges. Het boek is voorzien van mooie kleurenillustraties die soms twee pagina’s in beslag nemen. Echt een hebbedingetje voor de verzamelaars van luxe edities dus! Het lettertype is groot en de zinnen kort, waardoor het goed aansluit bij het jonge publiek. Het is echter wel een griezelboek, dus zal het niet voor alle kinderen geschikt zijn.
Gebrek aan emoties
Een prachtige uitgave dus. Is het verhaal dan net zo tof? Helaas vond ik dat tegenvallen. Het verhaal wordt grotendeels vanuit het oogpunt van Isabella verteld. Haar pleegvader draagt haar en haar broertje op dat ze niet naar de abdij mogen, waar hij wel heen gaat. Stiekem volgen ze hem en dan breekt daar de hel los. De pleegvader komt om – en dat doet ze eigenlijk niks. Daar voelde ik de eerste wrijving al. Natuurlijk: het is een kinderboek. Het hoeft niet bol te staan van de emoties, maar ik vond dit wel erg kort door de bocht. Het verlies van een ouder is een heftig thema – ook als het niet je echte vader is en jullie band niet zo goed is – maar het werd nu erg gemakkelijk als onbelangrijk weggezet. Hetzelfde geldt voor andere emoties, ook die blijven uit.
Hoewel dit bedoeld is als een griezelboek, sijpelt nergens de angst door de pagina’s. De focus is vooral gericht op wat Isabella ziet, wat ze doet. Wat ze vóélt – dat aspect lijkt te zijn overgeslagen. Terwijl ze zoveel bizarre en enge dingen meemaakt! Ik heb niet genoeg kinderboeken voor de leeftijdscategorie 8+ gelezen om te kunnen weten of de doelgroep het gebrek aan emoties verklaart, zodat het niet té eng wordt, maar het voelde allemaal erg afstandelijk. Wat ik ook schokkend vond, was dat er iets naars gebeurt met het broertje en dat het Isabella weinig doet. Ze heeft dan wel ontdekt dat hij niet haar echte broertje is – maar kom op, dan ben je evengoed wel als zodanig opgegroeid! Het was echt ongeloofwaardig hoe ze daarmee omging. En dan duikt er ook nog een nieuw personage op, die ze meteen vertrouwt en die zo de plek van haar broertje lijkt te kunnen innemen.
Weinig samenhang
Verder hopt het verhaal van de ene naar de andere gebeurtenis, zonder dat deze echt met elkaar samenhangen. Je kunt willekeurig scènes weghalen zonder dat het voor het verhaal heel veel uitmaakt. Door deze losse structuur leek het plot niet veel voor te stellen. Ik ben me ervan bewust dat kinderen zich hier waarschijnlijk niet aan zullen storen. Voor hen is het een boek vol bijzondere ontmoetingen en spannende plekken. Zelf kon ik me echter niet aan het idee onttrekken dat overal slechts lichtjes de sluier van werd opgetild en dat er veel meer potentie in dit verhaal school, waar een ervaren schrijver als Paul van Loon toch meer mee had kunnen doen.
Conclusie
Danse macabre is een prachtige aanwinst voor de liefhebbers van luxe edities. Het verhaal zelf mist echter diepgang, emotie en samenhang. Wel leest het lekker weg en de prachtige kleurenillustratie zorgen ervoor dat de leesbeleving toch een sterretje extra waard is.
