Je personage trekt de voordeur dicht en gaat op avontuur. Maar wat laat hij of zij eigenlijk achter?
Zelfs de kleinste persoon kan de toekomst veranderen, zegt Tolkien. Maar de vraag of hij dat wel wil, is tijdens het schrijven zeker op zijn plaats. Ik las een goed artikel op Fantasy-Faction dat ging over de zeurende hoofdpersoon die terug verlangt naar een normaal leven. Het ging erover dat je de last van het heldendom er niet te dik bovenop moet leggen en dat manier waarop je hoofdpersoon ermee omgaat, moet kloppen met het verhaal dat je wilt schrijven. Of liever: hoe je het verhaal wilt eindigen.
Nou is dat niet waar ik het deze keer over wil hebben, maar het sluit goed aan bij wat ik wel had gepland. Want heb je je wel eens afgevraagd wat je hoofdpersoon allemaal moet achterlaten als hij of zij het avontuur aangaat dat jij als schrijver voor hem in gedachten hebt? Wat hij of zij thuis noemt en wat of wie daar op hem of haar wacht?
Kijk maar eens naar jezelf. Je bent niet alleen maar een schrijver, of alleen maar een broer of zus. En ik hoop voor je dat het werk dat je doet om je geld te verdienen ook niet het enige is dat jou definieert. Waarom zou dat voor een personage dan anders zijn?
Toch zie ik het vaak. Een personage dat alleen lijkt te leven voor het conflict dat de schrijver voor hem of haar heeft bedacht. Ik ben als lezer echter ook benieuwd naar de rest. Wat laat het personage achter als hij of zij de deur achter zich dichttrekt om mee te gaan in het avontuur? Een familie, misschien zelfs een gezin? De meeste volwassen mensen hebben een baan (en als ze bij het UWV lopen, mogen ze ook niet zomaar een paar weken/maanden weg, maar moeten ze eerst toestemming vragen). En wie laat de hond uit?
Dit zijn erg moderne voorbeelden, maar iets soortgelijks gaat natuurlijk ook op voor een episch verhaal in middeleeuwse setting. Daar spelen dan ook nog rolpatronen en klassenverschillen. De ridder moet na jaren van vrede ineens alle luxe opgeven. Het dienstmeisje heeft nu tenminste werk, als ze weggaat om wat voor reden dan ook, hoeft ze nooit meer terug te komen en belandt ze in de goot. Wat laat je achter en wat verwacht je ervoor terug te krijgen?
Nighram liep weg en knielde voor haar kist. Ze haalde haar kleding eruit en rolde die op voor ze alles in de tas stopte. Veel bezat ze niet, maar nu ze besefte dat ze hier nooit meer terug zou komen, was alles belangrijk. De lappenpop die haar moeder voor haar had gemaakt en die al jaren verloren onder in de kist lag, de vellen papier met het eerste verhaaltje dat ze zelf schreef. Ze las het door en stopte het in haar tas. Ze pakte de houten kameel die haar vader voor haar had gesneden. Twee poten waren afgebroken, maar het herinnerde haar aan haar geheime plek tussen de doornstruiken. Hoe vaak had ze daar niet gezeten en gedroomd over een leven buiten het dorp? Nu ging ze weg, maar wilde ze de herinnering aan haar schuilplaats en de veiligheid die hij haar bood graag meenemen.
Ze besloot alles in haar tas te stoppen en keerde zich om. Meghida zat doodstil bij haar kist. Haar tas was nog maar half gevuld. Zodra Nighram dichterbij kwam, zag ze dat haar moeder huilde.
‘Mam? Wat is er?’ Nighram schoof haar armen om haar moeders nek en drukte zich tegen haar aan.
Haar moeder veegde snel de tranen weg.
Nighrams gezicht werd somber. ‘Het is hier niet veilig, maar daarbuiten ook niet. Toch?’
Meghida knuffelde haar. ‘Klopt. Er is in de woestijn niets dat ons de weg kan wijzen. Geen wegen, geen borden. En toch moeten we gaan.’ Ze begon een lint op te rollen.
‘Wat zijn dat?’ Nighram wees naar de voorwerpen in haar moeders schoot, waaronder een verzegelde brief.
‘Dingen uit een vorig leven.’ Meghida graaide ze bij elkaar en propte ze in de buidel. Ze wilde het in haar plunjezak stoppen, maar bedacht zich. Ze pakte Nighrams hand en vouwde de vingers van haar dochter om de buidel. Daarna legde ze haar handen eromheen. ‘Het is van je vader. Bewaar het goed en haal het alleen tevoorschijn als je diep, diep in de problemen zit. Het zal je helpen.’ Daarna deed ze haar ketting af en hing die Nighram om.
Een rilling gleed langs Nighrams rug. ‘Maar we blijven toch samen?’
Uit De Vertellingen van de Ondergang deel 1: Bloed
De achtergrondinformatie maakt je verhaal ook op andere manieren rijker. In plaats van de wereld te omschrijven zoals die eruit ziet, kun je herinneringen gaan gebruiken. Niet alleen aan het verleden, maar ook aan thuis. De geur van koffie op een zondagochtend laat haar terugverlangen naar lang uitslapen en ontbijten met de krant op bed. Dat is extra veelzeggend als ze nu verkleumt en zonder geld langs een herberg loopt. Het hondenkoekje dat hij uit zijn zak opdiept om aan de zwerfhond te geven… vul die zelf maar in. Op deze manier vorm je jouw personages door persoonlijke observaties te gebruiken. In plaats van iets dat zich buiten het verhaal afspeelt, gaat het leven van je personage ineens onderdeel uitmaken van het verhaal.
En als je zover bent, gebeurt er nog wat anders. Bijna automatisch krijgt je personage een mening over wat er gaande is. Want wat vindt hij er eigenlijk van dat hij het alledaagse achter zich moest laten? Verlangt hij ernaar terug, of heeft hij er altijd al naar verlangd om de held te zijn? Maar dat is er eentje voor de volgende blog.
