Terug naar de Hongerspelen met Dageraad boven de boete van Suzanne Collins

 Waar vecht je nog voor als je alles waar je van houdt verliest?

De dag van de boete voor de vijftigste Hongerspelen breekt aan en paniek houdt de districten van Panem in zijn greep. Dit jaar worden er ter ere van de Kwartskwelling twee keer zoveel tributen de afgrijselijke arena in gestuurd worden. In District 12 probeert Haymitch Abernathy niet te veel na te denken over de kans dat hij een van hen zal zijn. Hij wil gewoon de boete doorkomen en bij het meisje zijn van wie hij houdt. Maar wanneer zijn naam tijdens de ceremonie wordt geroepen verandert die droom in een nachtmerrie. Hij wordt onmiddellijk afgevoerd naar het Capitool, samen met drie andere tributen: een jeugdvriendin die als een zus voor hem is, een geobsedeerde bookmaker, en het meest verwaande meisje van de stad.

Zodra de Spelen beginnen, beseft Haymitch dat hij gedoemd is te verliezen. Maar iets in hem wil vechten… En hij wil dat zijn strijd tot ver buiten die dodelijke arena nagalmt.

Dageraad boven de boete is de nieuwste toevoeging aan de Hongerspelen-serie. In dit verhaal staat de boetedoening van Haymitch centraal, die vijfentwintig jaar later Katniss en Peeta begeleidt tijdens de originele trilogie. Het boek is met prachtige sprayed edges verschenen en ook de voorgaande boeken zijn in een fleurig nieuw jasje gestoken.

Niet vernieuwend, maar veel nostalgie

In De hongerspelen is Haymitch een verbitterde alcoholist, waardoor je van tevoren wel weet dat dit verhaal geen vrolijke afloop kent. Doordat we het verhaal van Haymitch al in grote lijnen kennen, is het extra knap dat het Suzanne Collins tóch weer is gelukt om een interessant verhaal neer te zetten. De hele aanloop naar de Spelen kennen we natuurlijk uit de vorige boeken, dus vernieuwend is het allemaal niet, maar bij de fans zal het zeker nostalgische gevoelens oproepen. Ook worden er verschillende personages geïntroduceerd die later in de tijdlijn een belangrijke rol spelen.

Haymitch zelf is een verrassend sociale jongen die de hoop niet zomaar opgeeft. De ommezwaai naar hoe we hem later kennen, is dan ook groot, waardoor er constant een donkere wolk boven het boek hangt: je wéét dat het allemaal enorm misgaat, dat de drank daarna nog zijn enige houvast is. Dat maakt het een triest verhaal.

Makkelijk van vertrouwen

Dageraad boven de boete heeft (gelukkig) een andere insteek dan de andere boeken. In plaats van weer op het overleven van de arena te focussen, is het Haymitch’ hoofddoel om de spelen te saboteren. Natuurlijk gebeurt dat wel vanuit de arena, dus hij krijgt natuurlijk genoeg voor zijn kiezen om het boek spannend te houden. Het grootste deel van de tijd voert hij die taak alleen uit, hoewel hij af en toe wel gezelschap krijgt van andere personages.

Vanaf het begin botst hij met twee van zijn districtgenoten en het is mooi om te zien hoe ze anders naar elkaar gaan kijken en hoe er vriendschap en steeds meer vertrouwen ontstaat. Tegelijk vond ik het thema ‘vertrouwen’ wel wat te optimistisch neergezet in dit boek. Waar iedereen elkaar in De hongerspelen wantrouwde, vertrouwt iedereen elkaar nu bijna blindelings. Het is ‘De beroeps’ tegen de rest – terwijl die laatste groep zich uiteindelijk ook tegen elkaar zal moeten keren. Wat dat betreft vond ik dat ze allemaal erg lief met elkaar omgingen en deed het gebrek aan zowel zelfbehoud als wantrouwen wel wat af aan de geloofwaardigheid.

Conclusie

Suzanne Collins heeft met Dageraad boven de boete weer een typisch Hongerspelen-verhaal neergezet, vol moeilijke keuzes, vindingrijkheid en gruwelijke sterfscènes. Hoewel ik door het verhaal heen raasde, had ik alleen niet het idee dat het boek echt iets toevoegde. Het bouwt verder niet voort op de wereld die al in de eerdere boeken is neergezet en als je het boek niet leest, zul je qua grote lijnen niets missen. Dat neemt echter niet weg dat het voor de fans een leuke toevoeging is. Het verhaal wist me dan niet van mijn sokken te blazen, maar ik heb me ook geen moment verveeld.

• Koop bij BOL.com