Draken en veldslagen in Drakenrijder van Taran Matharu

De vijftienjarige Jai is gijzelaar aan het keizerlijk hof van het Sabijnse Rijk, sinds zijn vader jaren geleden door de keizer werd verslagen. Al lange tijd wil hij wraak nemen, maar er was nooit een kans. Dan komt de zoon van de keizer aan de macht en die verklaart de oorlog aan Jais volk. In de chaos die uitbreekt weet Jai te ontsnappen. Tijdens zijn vlucht vindt hij een drakenei, dat al snel uitkomt. Dankzij hulp uit onverwachte hoek weet hij een magische band met zijn draak, Winter, te ontwikkelen. Hij ziet wat Winter ziet en voelt wat Winter voelt. En dan wordt het eindelijk tijd voor wraak…

Het Romeinse rijk als uitgangspunt

Drakenrijder is de start van een nieuwe trilogie, Soulbound, waarin draken en veldslagen centraal staan. Vanaf het begin is het duidelijk dat de auteur het Romeinse Rijk als uitgangspunt heeft genomen, met twee grote vijanden: het Steppevolk (gebaseerd op de Hunnen) en het toendravolk (gebaseerd op de Vikingen). Dit zorgde voor een iets andere beleving dan bijvoorbeeld Eragon en Game of Thrones, waar de sfeer wat middeleeuwser is. Laat ik vooropstellen dat ik het leuk vond dat de setting iets anders was, want zoveel verhalen ken ik niet over dit tijdvak. Toch voelde het ergens ook wel een beetje gemakkelijk om het verhaal aan grote, bestaande culturen op te hangen, zelfs al was de naamgeving anders (maar wel herleidbaar).

(Iets te) modern taalgebruik

Het verhaal is vlot geschreven en verdeeld over honderd korte hoofdstukken, wat je ertoe aanzet om er steeds nog nét eentje te lezen. De schrijfstijl is toegankelijk – niet te simpel, niet te moeilijk – met af en toe ietwat onnodige herhaling. In de eerste kwart kwam ik wel wat storende Engelse woorden tegen (goodwill, close zijn met iemand, roots), waar ook gewoon een Nederlands woord voor gebruikt had kunnen worden. Nu kwam het over als populair taalgebruik, wat niet echt paste bij de ‘oude’ sfeer van het verhaal.

Innerlijke conflicten

Drakenrijder is geschreven vanuit één perspectief: dat van Jai. Hij is de derde zoon van een overwonnen koning van een van de vele steppe-volkeren en is samen met zijn twee broers aan het werk gezet in het Sabijnse hof, waar hij gedwongen wordt om de bejaarde koning te verzorgen die zijn vader gedood heeft. Dit zorgt natuurlijk gelijk voor een interessant conflict.

Jai was nog een klein kind toen hij naar het Sabijnse Hof werd gebracht, dus hij heeft weinig herinneringen aan zijn eigen volk. De zoektocht naar zijn identiteit vormt een belangrijk thema in het verhaal. Daarnaast moet hij al zijn tijd doorbrengen met de persoon die hij haat en tegelijkertijd is het onvermijdelijk dat daar in al die jaren ook een band gevormd wordt. Er waren genoeg innerlijke conflicten om je al snel met Jai verbonden te voelen. Het is een prettig personage om over te lezen. Niet de typische held, maar ook niet iemand die bij de pakken neer gaat zitten. Wat ik ook leuk vond, is dat je al vanaf het begin weet dat Jai een prins is (zij het degene die als laatste aanspraak maakt op de troon) en dat dit niet een of andere ‘grote onthulling is’ die halverwege het boek naar voren komt.

Een grimmig en spannend verhaal

Het verhaal opent met een veldslag, die vanaf een afstandje door Jai wordt gezien. Daardoor is er geen directe spanning, maar begin je met een rustige introductie die veel laat zien van de wereld waarin het verhaal zich afspeelt en de onderlinge machtsverhoudingen. Er volgen wat scènes waaruit blijkt hoe rot Jai’s leven is en het duurt niet lang voordat hij op een complot stuit en het verhaal spannend begint te worden. Het verloop is grimmig en bloederig en er zat aanvankelijk een goed tempo in. De vondst van het ei is een scène die ik nooit zal vergeten en daarna bereikt het verhaal nog even een piekpunt, voordat het wat meer begint te kabbelen en er vooral een focus is op het magiesysteem, waarbij Jai moet leren om mana te verzamelen en die in zijn kern op te slaan. Hoewel het van belang is dat de lezer dit goed begrijpt, duurde de scènes mij soms wat te lang. De laatste honderdvijftig pagina’s maakten dat echter weer helemaal goed. Ik vreesde voor wat clichés – die gelukkig allemaal niet kwamen – en het einde was lekker spannend en eindigt met een cliffhanger.

Conclusie

Drakenrijder is het eerste deel van de Soulbound-trilogie, waarin de vijftienjarige Jai en zijn draakje Winter centraal staan. Het verhaal speelt zich af in een setting die aan het Romeinse Rijk doet denken, waarbij de hoofdpersoon een gevangengenomen prins is die van de steppe afkomstig is. Het is een spannend, avontuurlijk boek met interessante personages. Niet heel vernieuwend, maar ook zeker niet boordevol clichés. Mij wist het in ieder geval te pakken en ik kijk uit naar het volgende deel!

• Koop bij BOL.com