Met De prins die licht gaf schreef Edward van de Vendel een verhaal dat leest als een klassiek sprookje of volksvertelling, maar met een donkere ondertoon. Het boek ademt enerzijds de sfeer van oude verhalen waarin hoop en wanhoop elkaar afwisselen, en laat tegelijk zien hoe actueel dit soort vertellingen kunnen zijn.
Het verhaal speelt zich af in een land dat lijdt onder de heerschappij van een koning die alles verbiedt waar mensen kracht en vreugde uit putten. Midden in deze duisternis wordt een prins geboren, een bastaardzoon, niet erkend door zijn vader en zonder moeder omdat die bij zijn geboorte overleden is. Hoewel Edward alles zo verwoordt dat het ook voor kinderen te begrijpen en te verdragen is, blijft de toon ernstig. Dit is geen lieflijk sprookje, maar een vertelling die de schaduwzijde niet schuwt en juist daardoor des te meer over hoop weet te zeggen.
Katten en muizen
De prins draagt een bijzonder licht in zich, wanneer hij zingt begint hij te gloeien. Zijn vader ziet hem echter niet als zoon en behandelt hem hard en kil. Zelfs het katje dat hij een tijdje in het geheim verzorgt, mag hij niet houden. Gelukkig is er de kokkin, die hem steeds weer helpt en hem uiteindelijk leert dat hij er niet alleen voor staat. Wanneer zij ontdekt dat er meer kinderen zijn die dit licht dragen, helpt ze hem met vuurvliegjes en zelfs muizen die boodschappen van hoop verspreiden.
De kracht van dit boek zit in het contrast. Zoals de openingszin al waarschuwt “Ach, dit verhaal loopt goed af maar begint niet al te best”. En het verhaal begint dan ook met narigheid en somberheid, maar steeds opnieuw breekt er een straal hoop door. Edward laat zien hoe gemakkelijk mensen hun goede waarden en hun vertrouwen kunnen verliezen, maar ook hoe belangrijk het is om vast te houden aan hoop en aan het geloof in de goedheid van de wereld.
Martijn van der Linden versterkt dit met zijn sobere, vrij duister-getinte illustraties. Er zijn er niet veel, maar ze passen bij de toon van het verhaal. Het maakt dit boek waarschijnlijk minder aantrekkelijk voor jongere kinderen, maar juist oudere kinderen en volwassenen zullen de gelaagdheid en de emotionele kracht ervan waarderen.
Conclusie
De prins die licht gaf is een sprookje in de beste betekenis van het woord: niet zoet en oppervlakkig, maar rijk aan betekenis, met ruimte voor verdriet en donkerte, en tegelijk een ode aan hoop en veerkracht. Het valt terug op traditionele vertellingen en is daarmee interessant leesvoer voor vooral de wat meer volwassene lezers onder ons die er waarschijnlijk meer emoties bij zullen voelen. Het taalgebruik maakt het ook toegankelijk voor jongere lezers, en daarmee voelt dit nieuwe verhaal als iets klassieks.
