Nu het tijd is voor de vijfde blog uit mijn serie over geloofwaardige personages wil ik je adviseren om wat minder beschermend te zijn. Laat de teugels wat vieren, je zult zien dat de karakters die jij hebt gecreëerd zichzelf best kunnen redden. Of niet, maar het belangrijkste is natuurlijk dat na de laatste punt het verhaal klopt en niet altijd dat de personages nog lang en gelukkig leven.
Veel schrijvers praten over hun boeken en personages alsof het hun kindjes zijn. Die metafoor klinkt misschien kinderachtig of zweverig, maar is zeker wel terecht. Net als ouders die hun kinderen willen beschermen, doen veel (beginnende) schrijvers dat met hun personages. Het is niet iets om je voor te schamen, bijna iedereen heeft daar last van. Het is wel iets om je bewust van te worden en er voor te waken.
Voor de mensen die mijn carrière een beetje volgen, is dit een bekend verhaal; in de eerste versie van Gebonden in Duister was de koning erg genadig voor de vreemdeling die het huis van zijn onderdanen was binnengedrongen en een van de inwoners zelfs bijna had vermoord. De koning strafte Lilith niet, maar bood haar een veilig onderkomen. Mijn uitgever tikte me natuurlijk op de vingers, maar kreeg wel oprecht medelijden met Lilith toen ik hem de herschreven versie stuurde waarin Lilith een zware, maar geloofwaardige straf kreeg.
‘Wat gaan jullie met me doen?’ hijgde ze.
De ander dook voor haar op. Hij trok een voorwerp van zijn riem en hield het voor haar gezicht. Aan het uiteinde van de houten stok waren drie leren veters bevestigd. ‘Dit is een flagrum. Weet je wat dat is?’
Lilith schudde haar hoofd.
‘Over een paar minuten zul je het weten.’ Hij liet de veters over haar arm glijden. De metalen kralen die eraan zaten, voelden ijskoud aan. Hij stopte toen de deur weer opende.
Uit de Lilith trilogie deel 1: Gebonden in Duister.
Robin Hobb noemde dit fenomeen tijdens de World Fantasy Convention in Brighton “de beschermende paraplu die ze boven haar personages ophield”. Ze vertelde ook dat ze haar eerste boek pas verkocht aan een uitgever nadat ze die paraplu had weggehaald.
Het gevolg van deze overbezorgdheid van de schrijver is vaak dat het de personages allemaal ongeloofwaardig makkelijk af gaat. Ik heb het niet alleen geschreven, maar ook vaak gelezen. Ridders die het hele land door reizen en nooit de vijand tegenkomen, terwijl er toch echt een oorlog gaande is. Wildvreemden die op precies het juiste moment opduiken om onze vriend te helpen. Erger nog; vaak offeren die wildvreemden daarna alles op om de held naar de eindstreep te begeleiden, met gevaar voor hun eigen leven nog wel.
Sommige schrijvers doen alles om hun geliefde personage vooruit te helpen. Om dezelfde reden heeft de antagonist het vaak een stuk moeilijker, want hem of haar tegenwerken is natuurlijk veel leuker. Je moet als schrijver wel enige mate van wreedheid bezitten om je geliefde helden iets aan te doen, maar juist in ons genre is het onvermijdelijk. Misschien is het bij nader inzicht dus toch niet zo handig om je personages als je kinderen te zien.
Je kunt nog zo’n levensecht personage hebben gecreëerd, als het verhaal aan elkaar hangt van toevalligheden om tot het einde te komen, dan verlies je alsnog de lezer. Ken je de serie “Everything wrong with…” op youtube? Het gaat over fouten in films, vaak ook op het gebied van het verhaal. Soms zijn ze wat flauw, maar als schrijver valt er zeker wat van te leren. Bijvoorbeeld deze, over Harry Potter and the Chamber of Secrets
Voor je op de link klikt; ik verloor mijn middag aan het kijken van deze filmpjes, dus nog een advies: vergeet niet te gaan schrijven!
