In de magische roman Thee voor de geesten van Chris Vuklisevic wordt een archivaris uit Nice – en de verteller van dit boek – naar het kleine bergdorp Bégoumas gestuurd, waar dertig jaar geleden alle inwoners plotseling verdwenen. Daar ontmoet hij een bijzondere tweeling: Félicité kan met geesten praten, Egonia leeft als heks diep in de bergen. De twee zussen hebben elkaar al jaren niet gesproken, maar de plotselinge dood van hun moeder heeft hen weer samengebracht. Hun zoektocht naar de waarheid leidt hen door heel Frankrijk, en vervolgens diep hun familiegeschiedenis in. En het brengt de archivaris naar de sleutel van zijn zoektocht…
Anders dan anders
In Thee voor de geesten volgen we het verhaal van twee tweelingzussen: Félicité en Egonia. Dit verhaal wordt verteld door een archivaris, gericht aan een ‘jij’ met wie hij theedrinkt. Soms wordt de lezer dus rechtstreeks aangesproken, soms vertelt de archivaris dingen vanuit zijn eigen beleving en soms beleven we het verhaal vanuit de tweelingzussen waarover hij vertelt. Deze vertelstijl geeft je al meteen het gevoel dat dit boek anders is dan anders. Het is een beetje wennen, en ik ben er niet helemaal van overtuigd dat dit het verhaal ook echt verrijkt, maar voor wie graag buiten de gebaande treedt is het in ieder geval een interessante start.
Een grimmig sprookje
Het verhaal is opgebouwd uit niet-genummerde hoofdstukken die soms slechts een halve pagina bedragen en soms een stuk langer zijn. Hierbij wordt er dus geswitcht tussen het ‘nu’ waarbij de archivaris en de lezer in het theehuis zitten, en allerlei gebeurtenissen die het leven van de zussen hebben vormgegeven. De tweeling zit al vanaf jonge leeftijd opgezadeld met bijzondere krachten: Félicité kan de doden zien en met hen praten en Egonia braakt allesvernietigende vlinders en bloemen uit. Het ene kind is door de moeder – ook gezegend/vervloekt met een gave – geliefd, de ander wordt min of meer verwaarloosd.
Als lezer krijg je vrij snel te horen dat het dorp waarin de twee zijn opgegroeid verlaten is en dat er griezelige gebeurtenissen hebben plaatsgevonden. Gaandeweg ontdek je hoe het de beide zussen vergaan is, wat uiteindelijk tot een catastrofe heeft geleid, hoe het gedrag van ouders en grootouders tekenend is geweest en welke geheimen deze familie herbergt. Het is een zoektocht naar antwoorden, waarbij het verhaal op zo’n manier wordt verteld dat het aanvoelt als een legende die vroeger echt verteld zou kunnen zijn. Het verhaal heeft een duistere ondertoon, als een grimmig sprookje.
Geslaagde en minder geslaagde poëtische passages
Het tempo van het verhaal is rustig. Soms wijdt het verhaal iets te veel uit over randzaken of wordt er te veel aandacht aan filosofische gedachten besteed. Op een soort poëtische manier zijn er enkele passages als rechtstreekse gedachten op papier gezet, waarbij je soms moet zoeken naar de samenhang. Eén van deze scènes is een belangrijk moment tussen de zussen, waarin je inzicht krijgt in de verwijten die ze naar elkaar hebben. De gedachten van de ene zus zijn links uitgelijnd, die van de ander rechts, en toch vormt het een mooi geheel. Dit was heel tof gedaan. Later zien we ook een pagina’s lange verwikkeling over de vele gedachten van de moeder van de tweeling; hier moest ik me dan wel doorheen worstelen. Het kan natuurlijk komen doordat poëzie moeilijk te vertalen is; ik vond het in ieder geval een minder geslaagd stuk dat veel te lang doorging en waardoor het slot wat moeilijk door te komen was.
Conclusie
Het einde mag dan iets traag zijn; Thee voor de geesten is niettemin een interessant boek over familierelaties, vergeving, jezelf wegcijferen of juist voor jezelf opkomen – met een (donker) magisch sausje eroverheen. De vertelvorm is ietwat experimenteel en daardoor is het boek niet zo meeslepend dat het emoties bij me losmaakte. Het zal niet iedereen kunnen bekoren, maar voor wie zich daar niet door laat tegenhouden is het een origineel, grimmig, sprookjesachtig verhaal.
Thee voor de geesten
9789401620888
Xander Uitgevers
November 2023
Paperback
368 pagina's



