In dit tweede deel van de Pangaea-reeks (lees hier onze recensie van deel 1) zet Tycho zijn epische heldendicht voort. Het verhaal speelt zich af in het verleden, zo’n 225 miljoen jaar, toen de aarde nog uit één groot continent bestond: Pangaea. In deel 1, Verloren Wereld, ging de hoofdpersoon Xugan op reis om de mensen te waarschuwen voor een verrader, maar het eindigde met de ontdekking van een waarheid die altijd voor hem verborgen was gehouden. Hij ontdekte wie zijn werkelijke moeder was én wie zijn vader.
Xugan staat nu oog in oog met alle vrouwen die een belangrijke rol in zijn leven spelen en moet de waarheid onder ogen zien. Hij is de opvolger van de troon van Atlantis en hij heeft zojuist zijn eigen vader vermoord.
Thematiek
Verloren Zoons is een historisch avontuur in de stijl van de oude mythen; een heldenreis gevuld met veel fantasierijke elementen. Deze reis is beladen met bekende thema’s uit de Griekse mythologie zoals verraad, ouderschap, een zoon die zijn eigen vader vermoord zonder het te hebben geweten, een dreigende oorlog, een valse koning, het zit er allemaal in. Met veel diepere lagen, veel onderzoek en een volwassen en rijk taalgebruik is het een fantasyverhaal geworden dat heel wat te bieden heeft.
Daarmee zit gelijk ook de enige valkuil die ik kan bedenken: het boek leest als een ouderwetse klassieker. En dat zal wellicht niet ieders kopje thee zijn, want veel scènes zijn gedetailleerd en rauw beschreven. Uitermate knap en geschreven met een volwassen stem, maar dus zeker niet een snelle weglezer.
Met die waarschuwing uit de weg rest mij de vraag, wat kan ik vertellen zonder te veel weg te geven? Xugan vervolgt zijn reis in dit tweede deel, maar heeft veel meer emotionele bagage met zich mee te dragen. Dit geldt ook voor andere personages, die met allerlei thematiek omringd zijn. Zo is er Findor, een verliefde man die politieke verstrengelingen heeft, Minhue die worstelt met de emoties en gevoelens die een moederschap met zich meebrachten, Lareyna die ervan overtuigd is dat haar zoon de voorspellingen waar moet maken en de troon moet claimen.
En al die – veelal bekende – elementen uit mythen zijn dusdanig realistisch beschreven dat ze bij de lezer de emoties weten op te wekken. Deze personages voelen aan als echte mensen. Waarom maken ze die domme keuze? Waarom die stomme beslissing? Tycho weet heel goed te omschrijven hoe een situatie leidt tot bepaalde gedachten, en hoe die gedachten leiden tot een keuze. En die keuzes kunnen soms knarsetandend tergend zijn, maar voelen wel logisch aan.
Ontwikkelingen
Verloren Zoons bouwt zo sterk voort op het eerste deel. Na de wereldbouw uit het vorige deel is er dit deel veel meer tijd voor de ontwikkelingen van de personages. De filosofische achtergrond van Tycho schemert door, en zijn onderzoek naar het verleden en alle heldendichten die hem mogelijk beïnvloed hebben zouden wel eens een prachtig onderwerp kunnen zijn voor een boekverslag. Het onheilspellende einde maakt nieuwsgierig naar deel drie, maar dat is nog even wachten.
‘Hopelijk bevalt het vervolg ook,’ schreef Tycho in mijn editie erbij. Nou Tycho, dat is zeker gelukt! Op naar het laatste deel!
