Een boeiend schurkenteam in Lang leve het kwaad van Sarah Rees Brennan

Rae is terminaal ziek en al jaren aan haar bed gekluisterd. Haar meeste dierbaren hebben haar verlaten, maar met haar zusje heeft ze wel een hechte band. Ze zijn beiden fan van de boekenreeks Tijd van ijzer.

Rae krijgt bezoek van een mysterieuze vrouw: als zij in het verhaal van haar favoriete boek stapt en een bloem die slechts één dag per jaar bloeit weet te bemachtigen, zal ze blijven leven. Ze grijpt het aanbod aan, niet wetend dat ze de rol moet spelen van de buitengewoon sexy, maar verdorven stiefzus, die op het moment dat Rae ontwaakt op het punt staat om geëxecuteerd te worden.

Een stroeve start

Lang leve het kwaad is een boek waar je van houdt of wat je drie keer niets vindt. Hoewel ik graag over slechteriken lees, was ik bang dat ik in die tweede categorie zou horen. In de eerste pagina’s stuitte ik namelijk al op bizarre beeldspraak. Om twee voorbeelden te geven: “Angst veranderde haar lichaam in een brug van zilveren naalden met bogen van scherpe rillingen” en “De wenkbrauwen van de bewaker, die aan het uiteinde op geheven zwaarden leken, haalden hun wenkbrauwschouders op”. Zinnen die me deden fronsen en lieten vrezen dat ik nog pagina’s van zulk soort zinnen voorgeschoteld kreeg. Gelukkig viel dat mee. Origineel is deze beeldspraak natuurlijk wel en dat blijft ook wel zo, maar ik hoefde zinnen niet meermaals te lezen om erachter te komen wat er nou eigenlijk bedoeld werd. Het werd daarna wat subtieler.

Een beetje een valse start dus, al kwam de rest van het verhaal ook een beetje moeilijk op gang. Ik had zeker honderd bladzijdes nodig voor het me echt een beetje aansprak. Rae komt natuurlijk in een fantasiewereld terecht die zij heel goed kent – maar wij niet. Er komt dus een hoop informatie op de lezer af: verscheidene personages die wel of niet belangrijk zijn, beschrijvingen van de stad, relaties tussen de verschillende personen… Het kostte best wat tijd voordat alles een beetje goed voor me kon zien. Daar komt bij dat ieder hoofdstuk begint met een stukje uit het originele verhaal van Tijd van ijzer – nóg meer informatie dus. Hoewel Rae groot fan is van de boeken, heeft ze stiekem het eerste boek nooit gelezen en kan ze de meest recente gebeurtenissen niet voorspellen. Om het verhaal wat spannender te maken is dit begrijpelijk, maar ik vond het wel een beetje ongeloofwaardig. Het werd dan wel deels verklaard door haar ziekte, toch bleef het ietwat geforceerd voelen.

Butterfly-effect

Toen ik eenmaal een beetje doorhad hoe het verhaal van Tijd van ijzer ging, ging het ‘echte verhaal’ echt voor me leven. Ja, veel personages zijn stereotypen, aangezien het een sprookje is, maar het feit dat Rae daar zelf zo lekker droog op reflecteerde, maakte dat juist leuk. De auteur heeft echt met deze stereotypen gespeeld. Gaandeweg leer je hoe het oorspronkelijk verhaal is gegaan én hoe er nu van alles misloopt door de komst van Rae, die steeds onbewust de plot verandert en juist wél de plot wil volgen zodat zij die bloem kan plukken. Het is knap hoe de auteur een oude en een nieuwe versie van het verhaal met elkaar verweeft en hoe er constant een butterfly-effect aan de gang is, waardoor er een totaal ander verhaal dan het oorsprongsverhaal overblijft en Rae zichzelf en haar handlangers steeds verder in de nesten werkt. Het is ook interessant om te zien hoe Rae alles eerst als een soort spel beschouwt, met personages die niet écht kunnen lijden, maar hoe de wereld steeds echter voor haar wordt.

Een boeiend “schurkenteam”

Ondanks de wat stroeve start, heb ik echt genoten van dit verhaal. De personages zijn interessant en zodra ik door het eerste stuk heen was, kon ik het boek nauwelijks wegleggen. Samen met haar norse bediende, sociopathische lijfwacht en een glamoureuze bordeeleigenaar vormt Rae een interessant ‘schurkenteam’ – hoewel het schurkengehalte wel meevalt. Ze gedragen zich misschien wat losbandig, maar proberen alsnog wel het verhaal in goede banen te laten verlopen. Hoewel ze door hun omstanders als schurken worden gezien, zijn ze daar eigenlijk veel te sympathiek voor. Het maakt het verhaal er echter niet minder leuk om. Rae is een fijn hoofdpersonage – ze heeft humor, is proactief en tegelijk heeft ze ook echt diepgang. Vooral de pijn en de gevolgen van haar slopende ziekte vond ik heel mooi en treffend verwoord – dusdanig dat ik me afvroeg of de auteur misschien zelf kanker heeft gehad. En dat bleek inderdaad zo te zijn, waardoor haar eigen ervaring er toch doorheen sijpelt en het daardoor nog heftiger is en meer diepgang creëert.  

Conclusie

Lang leve het kwaad is een boek waarin twee verhalen in elkaar gedraaid zijn: een sprookje dat de hoofdpersoon wil laten verlopen zoals het hoort én een aangepaste versie daarvan, tot leven geroepen door alle butterfly-effecten die Rae met haar komst in de sprookjeswereld veroorzaakt. Het begrijpen van de twee lijnen zorgt voor enig gepuzzel, maar levert samen met de humor en personages een leuke leeservaring op. Dit maakt het wel een verhaal waar je je aandacht bij moet houden en zal niet bij iedereen in de smaak vallen. Bij mij dus wel – ik kijk reikhalzend uit naar het vervolg!

• Koop bij BOL.com