Verloren Aluria is het eerste boek uit de aanstaande tiendelige Levende Steden-serie van Robin Rozendal. Dit is tevens haar debuutroman. Eerder verscheen er van haar hand al een kort verhaal in de bundel Werelden Ontwaken en is er een gratis verhaal te downloaden als je lid wordt van haar mailinglijst. Beide spelen zich in dezelfde wereld af als Verloren Aluria. Haar eerste boek is gelijk een joekel van vijfhonderdvierenvijftig bladzijden.
Met haar YouTube kanaal is Robin Rozendal inmiddels niet meer weg te denken uit het Nederlandse fantasygebied. Juist omdat ze inmiddels enige bekendheid heeft, blijft het spannend of haar eerste boek de verwachtingen waar kunnen maken. Het concept begint daarbij goed. Een fantasievolle wereld waar steden leven en eigen gedachten en een persoonlijkheid hebben ben ik nog niet vaak tegen gekomen en spreekt mij al aan!
Het verhaal
Dit verhaal is een typische portaalfantasy, waarin de hoofdpersonen een andere wereld ontdekken waar zij naartoe kunnen reizen via een portaal. Dit type verhaal werd een tijd terug vaak gebruikt, maar naar mijn idee de laatste tijd weer een stuk minder. Voor mij was het dus wel verfrissend om weer eens een portaalfantasy onder mijn ogen te krijgen.
Het verhaal is grofweg onderverdeeld in drie verhaallijnen. In de belangrijkste verhaallijn volgen we Enna Vere en Thomas Doorn. Enna heeft ontwakende magische krachten en mysterieuze voorouders waar ze meer van wilt weten. Ze ontmoet Thomas, die verbonden is met haar familie, en samen reizen ze af naar de andere wereld genaamd Erimaer. Daar proberen ze de oma van Enna te redden. Die is ontvoerd vanuit Amsterdam naar Erimaer toe door een stel Grijzen, mensen met bijzondere kracht.
Als tweede volgen we Eryan Vere. Hij is de broer van Enna en zijn pad leid hemt uiteindelijk ook naar Erimaer. Het is duidelijk dat hij zijn eigen pad moet bewandelen en hij doet dan ook alles op zijn eigen manier. Ook hij is op zoek naar antwoorden over zijn familie en op zoek naar Enna.
De derde verhaallijn begint in Erimaer. De kok Yaru en de boekenwurm Marthis worden opgepakt op verdenking van deelname aan het verzet. Zij hebben hier echter niets mee te maken en kennen elkaar niet eens. Of toch wel? Want ze hebben allebei visioenen over een gezamenlijk verleden. Zij slaan op de vlucht en proberen uit te vogelen wat hun visioenen betekenen, wie zij zijn en wat hun plaats in de wereld eigenlijk is.
Alle drie de verhaallijnen hebben hun eigen smaak en snelheid. Waar dat van Eryan lekker voortkabbelt en hij zelf ontzettend makkelijk om in te leven is door zijn Hollandse nuchterheid, gaat de verhaallijn van Yaru en Marthis ontzettend snel. Zij vluchten en reizen flink wat af in een tijdspanne van een maand. Ook Enna en Thomas voelen anders aan. Hierdoor zijn de personages en hun desbetreffende verhalen makkelijk uit elkaar te houden en weet je makkelijk wie wie is. Dat vind ik ontzettend knap gedaan.
De wereld
Atalnya is een continent op Erimaer en voelt aan als een ontzettend groot continent. Het is de plaats waar Yaru en Marthis zich bevinden, maar ook waar Enna, Thomas en Eryan op Erimaer aankomen. Ik gok dat dit het continent is waar de bulk van het verhaal zich gaat afspelen, maar nu al wordt er gehint naar andere continenten en plekken waardoor de hele boel groots en episch aanvoelt. De kaart die in het boek is verwerkt is mooi vorm gegeven en zit bomvol plaatsen en namen. Zeker een pluspunt voor de kaartfanaten onder ons (waaronder ik dus). Verder zitten er twaalf illustraties in het boek, getekend door Robin Rozendal zelf, die een aantal keer de omgeving weergeven van de personages. Zo wordt de wereld nog visueler en epischer. Ik vond de illustraties prachtig en twijfel of ik niet gewoon een van deze illustraties als ets van Robin’s webshop bestel.
Leestip: Reis door fantasywerelden: Erimaer
Naast al deze plekken bevat de wereld natuurlijk ook magie en een eigen magiesysteem. Het systeem zelf is niet per se vernieuwend, maar past wel gewoon heel goed bij de wereld. Zoals een puzzelstuk perfect op zijn plek in een puzzel ligt. Daar is duidelijk goed over nagedacht. Ik heb tot nu toe nog niets verteld over de Aluria, de Levende Steden. Ik zeg alleen maar dat wat we in Verloren Aluria van ze zien ontzettend tof is. Meer wil ik er nog niet over kwijt.
Zijn er dan ook negatieve dingen te vinden? Jazeker. De zinsopbouw haalde me soms even uit het verhaal, omdat het niet helemaal vloeiend was. Maar dan ben ik wel zo eerlijk om toe te geven dat dat het enige storende was en ik verwacht dat zulke dingen verbeteren naarmate Robin Rozendal meer heeft geschreven. Ik kijk er dan ook naar uit om dat te zien evolueren.
Conclusie
Er zit ontzettend veel werk in dit boek gestoken en dat straalt ervan af. Het verhaal is sterk, de illustraties geven het verhaal extra sfeer en de omslag is prachtig. Ze heeft haar vaardigheden als zowel auteur als illustrator dus absoluut goed tentoon kunnen stellen. Het is goed geschreven, meeslepend en vooral de wereldopbouw en personages zijn sterk. Ik gaf al aan dat ik de zinsopbouw en structuren van de zinnen wat onhandig vond, maar dat nam wat mij betreft het leesplezier niet weg. Ik hoop dan ook dat ze snel door schrijft en ons deel twee geeft. Als de dikte van dit eerste boek een indicatie is dan krijgen we tien lekkere dikke epische fantasyboeken. Precies zoals ik het goed vind.
Het is gewoon een sterk debuut van Robin Rozendal dat ik al heb aangeraden in mijn vriendenkring. Vooral ook omdat het weer een portalfantasy is en ik weet dat een aantal van hen dat wel weer eens verfrissend vinden. Ik ga ondertussen even bedenken welke ets ik eventueel wil aanschaffen, want zo’n illustratie verdient het om op de (denkbeeldige) schoorsteenmantel te staan.
