Bloed van Hercules is het eerste deel in de Villains of Lore-serie van dark fantasy romance auteur Jasmine Mas. Het tweede Engelse deel van de serie komt later dit jaar uit. Mas is verder bekend van de succesvolle Cruel Shifterverse-boeken. De vertaling (originele titel Blood of Hercules) is van de hand van Petra Kruijt, uitgekomen bij October Books, een imprint van April Books. Ik mocht de paperback lezen en dat is een mooie editie geworden met twee flappen/ingebouwde boekenleggers aan de kaft en een prachtig bedrukt boekblok dat eruitziet als bloedrood marmer. Zou de binnenkant net zo mooi en bloederig zijn?
Let op: dit boek is een dark romantasy met thema-waarschuwingen, onder andere: extreem geweld (ook tegen kinderen), moord, stalken, zelfmoordgedachtes, pesten, expliciet taalgebruik, gedwongen huwelijk, seksisme en verraad. Deze onderwerpen kunnen ook aan bod komen in de recensie.
Van mishandeld pleegkind naar Spartaanse elite
In een post-apocalyptische wereld waar Spartanen goden zijn, Titanen zijn teruggekeerd en de beschaving langzaamaan naar de mallemoer wordt geholpen, probeert de negentienjarige Alexis zich samen met haar pleegbroertje Charlie staande te houden. Na het verdwijnen van hun door en door slechte pleegouders wonen Alexis en Charlie in een kartonnen doos in het bos, wat het ontzettend moeilijk voor haar maakt om niet op te vallen op school en toch goede resultaten te behalen in de hoop op een betere toekomst.
En dan wijst een bloedtest uit dat Alexis niet zomaar een mishandeld pleegkind is, maar een in de steek gelaten Spartaan, onderdeel van de elite. Ze wordt uit haar miserabele maar enigszins veilige omgeving weggeplukt en op de Spartaanse Oorlogsacademie gedropt, waar haar zware lichamelijke en mentale beproevingen te wachten staan. De ultieme beloning? Onsterfelijkheid. Maar voor ze die heeft verdiend, moet ze naast de academie ook duistere mannen vol haat, geweld, obsessie en moorddadige bezitterigheid overleven.
Klassieke inspiratie, modern jasje
Een verhaal dat geïnspireerd is door de Klassieke Oudheid gaat er bij mij altijd wel in, en ik ben prettig verrast door het resultaat. Een beetje wild is het wel: een post-apocalyptisch verhaal dat zich grotendeels in 2099 afspeelt, waarin de goden 100 onsterfelijke Spartanen zijn of daarvan afstammen (en dus Griekse namen hebben), gesplitst in twee soorten Huizen met in totaal 12 families, maar die nu in Italië wonen en Latijn spreken en worden belaagd door Titanen die ook de rest van de wereld om zeep helpen, met her en der een sprenkeltje uit Klassieke mythes. Dat ze Latijn in plaats van Grieks spreken en dat Griekse en Latijnse namen door elkaar worden gebruikt, zit me een beetje dwars (dat doet zes jaar Klassieke Talen met je), maar de setting is verder erg origineel en goed uitgewerkt. Dat uitwerken gebeurt in de loop van het verhaal op natuurlijke wijze, omdat Alexis altijd heeft gedacht dat ze maar een gewoon mens is en dus veel dingen niet weet, maar er wordt ook een heel hoofdstuk gewijd aan hoe de wereld in elkaar zit voor Alexis’ verhaal begint. Ik ben er nog steeds niet over uit of ik dat een geslaagde keuze vind. Aan de ene kant maakt het veel duidelijk en weet je meer dan de hoofdpersoon, wat weer voor een soort spanning zorgt, aan de andere kant voelt het ook heel raar om een informatief hoofdstuk te hebben dat niet vanuit het oogpunt van een van de personages wordt verteld.
Humor in de duisternis
Over personages gesproken, hoofdpersoon Alexis is fantastisch. Ze loopt over van goed geschreven – op wat typfoutjes na – sarcasme en galgenhumor, is een extreme doorzetter en heeft diverse lichamelijke beperkingen. Ze stottert onder andere en heeft tinnitus (hoort een pieptoon). Het is de eerste keer dat ik een personage met tinnitus tegenkom en uit ervaring kan ik zeggen dat Mas het desoriënterende gevoel daarvan perfect heeft omschreven. Alexis’ broertje Charlie praat niet, dus ze gebruiken gebarentaal om te communiceren. Fijn om geen (lichamelijk) perfecte ‘chosen one’ personages te zien! De persoonlijkheid van Alexis en hoe ze met gebeurtenissen omgaat zorgt voor veel grappige momenten. Het boek is zeker geen comedy, daarvoor is het verhaal verder veel te duister, maar het is fijn om af en toe te kunnen lachen tussendoor. Ik heb me bijvoorbeeld ook een breuk gelachen om de beschermdieren van sommige personages en de illustraties bij de hoofdstukkopjes, die wisselen per personage dat aan het woord is – voor het grootste deel Alexis.
Maar goed, je leest geen dark fantasy romance voor de Klassieke invloeden of de pieptoon. Met dark en fantasy zit wel snor: zie de lijst met thema-waarschuwingen, en tel daar goden, Titanen, een Battle Royal-achtige academie en nog veel meer bij op. Dark en romance zitten in elkaar vervlochten. Die geobsedeerde, gewelddadige mannen uit de samenvatting schuwen niets om te krijgen wat of wie ze willen. Brute touch her and die-energie, gemengd met de vaardigheden en intelligentie om dat waar te maken, maar ieder op zijn eigen manier. Bloed van Hercules is echt een slow burn, waarin je van zinspelingen toewerkt naar een paar spicy scènes (in allerlei gender-samenstellingen). Zonder al te veel te verklappen, vind ik het heerlijk duister dat Mas hier ook iets nieuws in weet te verwerken; die mannen hebben hun eigen agenda én vallen heel hard. Aan het einde vallen er gelukkig voldoende puzzelstukjes in elkaar om je niet helemaal onverzadigd achter te laten. De overgebleven losse draadjes en het laatste hoofdstuk zorgen ervoor dat ik niet kan wachten op wat Alexis in deel 2 zal gaan doen.
Conclusie
Bloed van Hercules vind ik zeker een aanrader voor fans van dark fantasy romance. De post-apocalyptische, door de Klassieken geïnspireerde setting is tof en origineel. Alexis is een geweldig personage en het verhaal is duister, op de juiste momenten grappig, intrigerend en heet. Bij het herlezen tijdens het schrijven van deze recensie kom ik telkens weer nieuwe elementen tegen. Advies: met huid en haar verslinden.
Bloed van Hercules
Villains of Lore
October Books
Juni 2025
Paperback
504 pagina's
Petra Kruijt
