Impurum, de hoofdstad van de wereld, lijkt een paradijs onder het bewind van de keizerlijke familie Vyntari. Maar achter de sluier van perfectie schuilt een duister geheim: een eeuwenoud spel om macht en het eeuwige leven.
Sylv Chastre, een jonge aristocraat, raakt verstrikt in dit spel als hij de moord op Mevrouw Devreaux onderzoekt, een raadselachtige dame die meer invloed had dan men vermoedde. Samen met zijn geliefde Nea Vyntari ontdekt hij een web van leugens, verraad en samenzweringen die de stad en de wereld bedreigen. Wie kan hij vertrouwen in deze stad vol Echo’s, Paholiërs en schaduwprinsen? Wat is zijn rol in dit spel? En wat is gerechtvaardigd in het streven naar het goede?
Impurum is niet alleen een absurdistische, filosofische thriller die de lezer uitdaagt zijn eigen waarheid te vinden in een wereld vol mysteries; het is ook een verkenning van alternatieve geschiedenissen, geweven met de fijne stof van sciencefiction en fantasy, die de diepgang van literaire romans eert.
Beginnen we met het esthetische?
Hier zit het echt wel snor. Een geweldige hardcover, met een oogstrelende illustratie met heel levendige kleuren. Ook de kleine boekenlegger, een klein, wijnrood touwtje, past perfect in het geheel. Aan de binnenzijde staan er ook wat illustraties die de moeite waard zijn.
Een post-apocalyptische wereld, vol van alternatieve geschiedenis met een snufje magie
Bijna het gehele verhaal speelt zich af in en rond de stad Impurum, een van de steden die zich na de Omwenteling (een soort apocalyps) heeft weten te redden, met behulp van hun glorieuze leiders: de Vyntari. We lezen over meerdere steden, zowel bestaande als fictieve die later ontstaan zijn, echte historische figuren, en veel verschillende personages en hun verhoudingen. Dit is meteen een van de sterktes van het boek, de worldbuilding. Je moet wel aandachtig zijn, want een zinnetje te vlug lezen en enkele alinea’s later ben je totaal niet meer mee met hoe alles werkt.
De magie, en ook de fantasy, is weliswaar zwaar ondervertegenwoordigd. Pas in de laatste paar hoofdstukken van het boek komt deze aan bod en dan nog heel lichtjes. De ‘fijne stof van SF & Fantasy’ is zo fijn dat ik ze bijna niet gezien heb. Maar goed.
Een sterk verhaal die goed verborgen zit
Het verhaal zelf is heel erg sterk. Op technisch vlak dan. Helaas zit het verborgen achter oppervlakkige (en onrealistische) personages waar je moeilijk een band mee krijgt, stuntelige dialoog, zogenaamde ‘infodumps’ en soms wat pretentieuze of zelfs foute woordkeuzes. Zo wordt nodeloos archaïsche woorden als ‘exercitie’ en ‘importantie’ gebruikt, terwijl er iemand vermeldt dat iemand anders ‘paranoia is’. En soms, heel soms, zit er een pareltje van een zin of alinea in verscholen die bulkt van het schrijftalent. Om de vingers af te likken bij wijze van spreken.
Wat ik ook heb opgemerkt is de schrijfstijl. Niemand doet iets zomaar, hij ‘wandelt neuriënd’ of ‘kijkt veelzeggend’ of ‘zich zettend’,… Bijna alsof het Engels suffix -ing vertaald en overal bijgeplakt wordt. Ik had er eerlijk gezegd snel genoeg van.
Thema’s als migratie, macht, moraliteit en de dualiteit van de mens. Zeker in het eerste deel word je er om de oren mee geslagen en doet het je ook effectief nadenken.
Hollywood’s roep?
Dit gezegd zijnde ben ik er wel van overtuigd dat dit een geweldige film zou zijn. De eerste twee delen van dit boek komen ietwat traag op gang, maar het derde deel leest als een soort Ocean’s Eleven-film met drie verschillende meesterbreinen. Die meesterbreinen werken soms met en soms tegen elkaar, en hun verhalen worden wel op een meesterlijke wijze tot een geheel geweven. Alleen hiervoor al zou ik het een extra ster geven. Anderzijds moet ik ook eerlijk wezen: was dit geen recensieboek, had ik het waarschijnlijk na enkele hoofdstukken al aan de kant gelegd.
Einde?
Impurum is het debuut van de in Bulgarije geboren schrijver Peter Dragomirov Popov, die op zevenjarige leeftijd naar Nederland verhuisd is. Ik heb geen idee of er nog andere boeken gepland staan, als hij al bezig is met een vervolg of misschien een volledig nieuw verhaal aan het schrijven is.
Wat ik wel weet is dat ik de potentieel aankomende boeken van de heer Popov hoogstwaarschijnlijk niet zal lezen. Ik wens hem alle geluk toe, heel veel fans, een gigantische boekenverkoop en wereldwijd succes. Voor mij hoeft het echter niet. Een magere vijf op tien, en dat enkel voor de geniale wijze waarop het verhaal in elkaar zit, en de thema’s die aan bod komen. Ik lees als ontspanning en dit boek voelde echt als een karwei.
