Zoals bijna alle meisjes droomt Valera van haar eigen sprookjeseinde. Door de oorlog tussen Eldoria en Dravenhall komt ze in het kasteel te wonen, waar ze de knappe prins Adrian ontmoet. Hij maakt al snel avances en wanneer hij haar ten huwelijk vraagt, gelooft Valera dat haar ‘en ze leefden nog lang en gelukkig’ verhaal eindelijk begint. Maar niets is minder waar.
Wanneer Caspian zijn intrede doet in kasteel Brian, laat Adrian namelijk zijn ware gezicht zien. Valera’s vrijheid wordt ingeperkt en al snel voelt ze zich als een opgesloten vrouwe in een hoge toren. Gevangen tussen haar eigen verlangens en haar geloof in een gelukkig einde, raakt ze zichzelf steeds verder kwijt. Kan Caspian haar op tijd terugvinden, of is ze voor altijd verloren?
Veel grammaticale fouten
Bloedbelofte is een dun boekje van 151 pagina’s en leek mij hét perfecte verhaal om even lekker bij weg te zwijmelen. Want zeg nu zelf; een huwelijksaanzoek van een prins die geweldig lijkt en een mysterieuze vreemdeling die plotseling verschijnt, zijn uitstekende ingrediënten van een veelbelovend romantasy verhaal.
Helaas werd het verhaal voor mij teveel in de weg gezeten door spelling- en interpunctiefouten. Zo worden bijvoorbeeld gesproken zinnen afgesloten met aanhalingstekens, terwijl de volgende zin ook nog deel uitmaakt van de dialoog. Daarnaast zijn er een heleboel dt-fouten te vinden, staan er soms te veel en soms te weinig komma’s, en heet het paard eerst Diamond, dan in het midden van het verhaal Diamant, om vervolgens weer Diamond te heten aan het einde. Het haalde mij telkens weer uit het verhaal.
De verteller
Het verhaal zelf wordt in de eerste persoon verteld, vanuit het perspectief van Valera. Hierdoor komen haar gedachten en gevoelens heel mooi naar voren en kan je goed meeleven met Valera. Sommige passages van Valera’s gedachten voelden af en toe echter aan als een soort stortvloed. Woorden en meningen werden dan herhaald, met dezelfde of net wat andere verwoordingen die op hetzelfde neerkwamen. Hierdoor vond ik het persoonlijk af en toe vermoeiend om Valera’s gedachten continu te lezen; na vijf keer was het mij wel duidelijk dat de dames aan het hof geen brein, maar zaagsel in hun hoofd hebben zitten.
De personages
Hoewel ik in het begin vreesde dat Valera als personage nogal oppervlakkig en eentonig zou blijven, want we kregen als lezer niet veel meer te weten dan dat ze van lezen houdt en verlangt naar haar ware liefde, verraste ze me toch toen Adrian zijn ware intenties bloot gaf. Het liefdesverdriet en de pijn van het verraad maken iets duisters in Valera los, wat haar een stuk interessanter maakte dan de Valera aan het begin van het verhaal. Als zij geen gelukkig einde kan hebben waar ze al zo lang van droomde, dan zou ze ervoor zorgen dat Adrian dat ook niet krijgt.
Op dat moment kwam het verhaal pas echt op gang en kreeg het ook wat fantasy-elementen, zoals heksen en vervloekingen. Doordat de hoofdstukken al lekker kort waren, vlieg je vanaf deze ontwikkelingen snel door het boek heen.
Helaas bleven de andere personages, zoals Adrian en Caspian, nogal eendimensionaal. Ze kregen gedurende het verhaal niet veel meer diepgang dan de rol die ze in het begin van het verhaal toebedeeld kregen: de arrogante prins en de redder op het witte paard. De vraag waarom ze zich zo gedragen blijft onbeantwoord.
Conclusie
Al met al is Bloedbelofte niet een boek dat een blijvende indruk op me heeft achtergelaten. Het is jammer dat het vol staat met spelling- en interpunctiefouten, want die leidden mij persoonlijk af van het verhaal dat de schrijfster wilde vertellen. Het verhaal zelf lijkt meer op een romance dan een fantasy-verhaal. Hier en daar zijn er wat schaarse fantasy-elementen te vinden, maar dat is voornamelijk pas als het verhaal eenmaal op gang komt. Afgezien van het hoofdpersonage Valera, blijven de andere personages nogal oppervlakkig en is het gissen naar hun beweegredenen.
