Heksenvrees van Gaby Raaijmakers leest als avontuurlijke, maar chaotische D&D sessie

Wanneer hun schip wordt aangevallen, spoelen de elf Elnoril, de dwerg Grór, en de troubadour Creed samen met een handjevol andere reizigers aan op het strand van een tot dan toe onbekend eiland. Al snel gaan ze op ontdekkingstocht en merken ze dat het eiland bewoond is. Ieder dorp dat hier ligt staat onder de macht van een heks waar offers aan gebracht moeten worden.

Maar er is meer gaande. Zo kent het eiland goede en slechte draken, die telkens wanneer de koning of koningin sterft met elkaar strijden om te zien wie de nieuwe heerser van het eiland mag kiezen. De huidige koningin zit al een paar honderd jaar op de troon, maar schijnt ziek te zijn. Bovendien hebben de reisgenoten onderling ook een aantal geheimen die ervoor zorgen dat de helden van hot naar her reizen, telkens met nieuwe doelen in het vizier.

Een leuk plot voor een Dungeons and Dragons verhaal, en een bijzonder lastige uitdaging om in boekvorm te gieten. Het is Gaby redelijk gelukt dankzij haar vlotte schrijfstijl en rijke woordenschat. Ze pakt het, zoals een echt groot D&D avontuur waardig is, aan als een episch fantasyverhaal, en vertelt het vanuit de verschillende betrokken personages. Deze hoofdrolspelers wisselen elkaar regelmatig af, vaak ook in een hoofdstuk, wat keurig wordt aangegeven met de naam van de held bovenaan.

Veel plotlijnen

De helden hebben vrij korte stukken (in een hoofdstuk) die elkaar vlot afwisselen, waardoor het soms een wirwar wordt van verschillende plotlijnen die tegelijkertijd plaatsvinden. Ook gaat Gaby er iets te vaak van uit dat ze informatie kan geven zonder uitleg. Zo komen namen, personen, attributen en situaties voorbij, waardoor ik moest terugbladeren om te bevestigen dat ze echt niet eerder genoemd of geïntroduceerd waren aan de lezer. Dit hoeft geen obstakel te zijn, maar omdat er zo veel gebeurt, en missies van de hak op de tak kunnen veranderen, is het lastig om als lezer je focus erbij te houden.

Neem daarbij alle ‘toevallen’ die door het verhaal heen gebeuren, en het verhaal begint wat te wiebelen. Je kan precies aanwijzen wanneer een speler als het ware gunstig gooide en de Dungeon Master (oftewel spelleider, red.) een uitzonderlijke zet moest doen. Als Dungeons en Dragons speler zie je exact de momenten dat er een dobbelsteen werd gegooid. Rare sprongen in het verhaal die verklaard kunnen worden, doordat een speler de dobbelsteen mocht rollen om te zien hoe hun lot bepaald wordt. Het is de charme van D&D, maar zorgt in dit geval ervoor dat het verhaal uit balans gaat. Er gebeuren teveel toevalligheden, missies en intenties veranderen soms plots, nodeloze gevechten vinden plaats (er is weer een encounter gerold), en af en toe weet ik niet waar een idee vandaan komt.

Zo had het feit dat de koningin ziek is en genezen moet worden een groot plotpunt kunnen zijn, maar dat was het niet in de game en dus voelt het vrij korte stuk in het boek dat zich hierop focust niet goed uitgewerkt aan. Neem daarbij dat alles vertelt wordt in korte fragmenten uit verschillende personage en de gehele flow lijkt te missen. Een personage dat plots verschijnt om de helden te redden? De DM heeft zeker een NPC ingezet zodat de helden die gesplitst zijn een betere overlevingskans hebben en de juiste richting op geloodst kunnen worden. Dat die NPC gestuurd werd door een andere speler die op dat moment niet aanwezig was en hier volgens mij geen weet van kon hebben? Ik ruik meta-gaming.

Veel potentie

Het verhaal heeft veel potentie, maar het voelt aan alsof het allemaal teveel is. Teveel informatie zonder goede onderbouwing, te weinig wereldschetsen, te weinig inkijk in de motivatie van bepaalde personages, te veel missies die heel groots hadden kunnen zijn maar waar overheen geglipt wordt waardoor het je erg lastig gemaakt wordt om je in te leven.

Kortom, ik zou Gaby heel graag meer sterren willen geven omdat haar schrijven vlot en soepel is. Ze heeft zeker talent, het komt echter niet tot zijn volle ontluiking in dit boek. Niet door haar schrijven zelf, maar door de keuze in vertelvorm en het zoeken naar de balans tussen vlotheid, leesbaarheid en de hoeveelheid informatie die kan worden gegeven. Die balans zou prima zijn geweest als ze meer tijd zou hebben genomen voor plotpunten of minder personages zouden zijn gevolgd. Ik snap dat zoiets in deze setting lastig is, vanwege de D&D sessies als bronmateriaal. Maar de manier waarop het verhaal is samengesteld voelt te fragmentarisch, door de verscheidenheid van personages geeft ze zichzelf niet de kans om het verhaal diepte te geven.

Conclusie

Heksenvrees is een avontuur vol kleine avonturen. Een perfecte D&D campagne die laat zien dat er veel plezier was aan tafel en een goede dungeon master aan het vertellen was. Er zit humor in, actie, en vooral veel fantasy. En een echte D&D speler zal een hoop herkennen van de D&D lore (en stiekem zin krijgen om een rondje mee te spelen). Ik zou graag eens bij Gaby aan de D&D tafel willen zitten.

NB: Dit artikel is geschreven als onderdeel van de online blogtour wegens het verschijnen van ‘Heksenvrees’. 

• Koop bij BOL.com