Drolgar heeft alles: een kolossaal ego, een belachelijk grote mond en een diepe minachting voor alles wat niet trol is. Maar na het verorberen van een faekind (wie houdt die dingen ook zo klein en hapklaar?), loopt het mis. De moederfae rekent genadeloos met hem af: hij wordt verbannen naar de menselijke dimensie… in een mensenlichaam. Plots moet hij overleven in een wereld die hij verafschuwt, vol absurde gewoontes. Hoe begroet je iemand zonder te grommen? Waarom mag je niet naakt op straat ronddwalen? Drolgar struikelt van de ene gênante situatie in de andere terwijl hij wanhopig probeert niet op te vallen – en faalt op spectaculaire wijze. Ondertussen blijkt dat iemand op hem jaagt, waardoor hij nog sneller een manier moet vinden om terug naar zijn eigen wereld te keren. Net wanneer hij denkt dat het niet erger kan, wordt hij verliefd… op niets minder dan een mens.
Een trol die als mens moet leven
Een trol die als straf gedwongen wordt om als mens in de mensenwereld te gaan leven: dat leek me een hilarisch concept. Doordat Drolgar al aan het begin van het verhaal een fae-kind opvreet, is hij niet bepaald een sympathiek personage en dat verandert gedurende het verhaal niet: hij klaagt over alles, is grof en lomp, maar trekt door zijn woest-aantrekkelijke menselijke gedaante wel hordes irritante dames aan. In ieder geval een uniek hoofdpersonage dus!
Het verhaal wordt volledig vanuit Drolgar verteld, vanuit de ik-vorm. Het is in het Vlaams geschreven en hoewel ik maar een paar woorden en uitdrukkingen niet uit de context kon opmaken, las het niet helemaal vloeiend. Iets waar Vlamingen bij Nederlandse boeken ongetwijfeld last van hebben, dus het is verder geen punt van kritiek, maar wel iets wat het boek kenmerkt.
Drolgar leert snel – eigenlijk iets té snel
Doordat Drolgar naakt in de mensenwereld verschijnt, wordt hij al snel opgenomen in een psychiatrische inrichting. Daar leert hij in sneltreinvaart over zijn nieuwe omgeving door talloze boeken te lezen. Blijkbaar spreken ze dezelfde taal en gebruiken ze hetzelfde alfabet: hij hoeft alleen maar plaatjes te kijken en te lezen welk woord erbij staat. Dit voelde nogal kort door de bocht en nam voor mij een beetje het ‘leuke’ aan het verhaal weg: zodra hij ontslagen wordt weet hij voor een heel groot deel hoe de wereld in elkaar steekt en kan hij zelfs haarstijlen benoemen waar ik nog nooit van gehoord heb.
Ook is Drolgar in zijn formuleringen enorm menselijk, zo beschrijft hij één de mensen die hij tegenkomt als volgt: “Haar haar hing slap langs haar gezicht als verschrompelde spaghetti, en haar bril leek meer op een vergeten relikwie uit de jaren tachtig dan op een trendy accessoire.” Voor iemand die alleen rauw vlees eet, is het best vervreemdend dat hij iets met spaghetti vergelijkt, en dan is hij ook nog op de hoogte van de mode uit de jaren 80. Hier en daar waren ook wel vergelijkingen die pasten bij een trol, maar dit had niet de overhand en voelde toch als een gemiste kans. Behalve de werking van een automatische schuifdeur loopt Drolgar ook niet echt tegen apparaten aan waar hij de werking niet van snapt. Zijn trollengedrag kenmerkt zich vooral door grofheid en gewelddadigheid – en daar hoef je natuurlijk geen trol voor te zijn.
In ongeveer het laatste kwart van het boek komt er ook een “domme trol” naar de Aarde, die zich wél over van alles verwondert: hier wordt het verhaal dan ook veel humoristischer. Tot die tijd ligt de focus vooral op twee dingen: Drolgars wens om te ontsnappen uit deze wereld – waarvoor hij contact wil zoeken met de Illuminatie, een leuk detail – en de opbloeiende romance met een obese vrouw, waarbij er geen (beknopte) seksscènes geschuwd worden.
Conclusie
Losgelaten op aarde is een humoristisch verhaal over een trol die voor straf een leven als mens moet leiden en daarmee afgesneden is van zijn eigen dimensie. Ondanks de enorme verschillen tussen beide leefwerelden gaat het Drolgar echter allemaal vrij makkelijk af en loopt hij minder te stuntelen dan de flaptekst doet vermoeden. Hoewel het boek een originele insteek heeft, had ik het leuk gevonden als de trol nog wat meer als een ‘trol’ had aangevoeld, in plaats van een botte (menselijke) hork zonder een greintje empathie. Het verhaal leest redelijk vlot, al staan er wel veel Vlaamse constructies in waar niet iedereen aan gewend zal zijn.
