Een fey met genezende krachten wordt gevraagd de zieke koning te genezen. Een YA fantasy vol clichés, smullen voor de liefhebber, fronzen voor de doorgewinterde fantasy lezer. Genezer van de Troon is een prima debuut van Lieze Clerix.
Dianthe is een fey met een gave om wezens te genezen. Eén van de prinsen komt achter haar gave en vraagt haar om de koning te genezen. Uiteraard is deze prins onwijze knap. Wat volgt is een avontuur vol gevaar, waarin Dianthe alles op alles zet om de koning te kunnen genezen.
Luxe uitgave
Laten we beginnen met het meest opvallende. Dit debuut komt als hardcover, met sprayed edges en extra afbeeldingen binnen in. Bijzonder voor een debuut, en vooral een goede marketing actie van uitgeverij Hamley. Lieze schrijft een bekende fae young adult fantasy met dark romance elementen en haakt daarmee in op populaire trends in het YA genre. Ze schrijft in toegankelijke taal en weet een fijne middeleeuws-achtige omgeving te creëren en er een vleugje duister aan toe te voegen, zonder dat het hoofdpersonage Dianthe haar goede aard verliest.
Het verhaal zelf zit vol clichés waarvan de liefhebbers zullen watertanden. Een knap debuut, dat moet voorop gesteld, en een schrijfster vol potentie. Toch ben ik als doorgewinterde lezer, vooral in dit genre, te verwend geraakt, want al bij hoofdstuk vier staat mijn papier vol met aantekeningen en zit ik gefrustreerd hardop commentaar te leveren, zodanig dat het hele gezin zegt dat ik wel even in stilte mag gaan lezen. Ik ben té kritisch, terwijl ik vaak erg soft ben in mijn recensies, en dit verhaal is echt niet slecht, maar ik wil graag wel wat van die punten noemen, omdat ik nou niet bepaald relaxt heb zitten lezen.
Pretty Prince maar geen boyfriend material
Al in hoofdstuk één val ik over herhalingen die verraden dat dit een eerste boek van de auteur is. En in de volgende alinea’s houd ik een pleidooi over waarom ik denk dat dit boek meer potentie in zich had en nog beter had kunnen zijn.
Dianthe woont in Aldendorp, en dat is natuurlijk een goed moment om wat achtergrond informatie te geven. Maar het voelt een beetje houterig aan elkaar geplakt, en dit gebeurt door het hele boek door. Herhalingen van woorden, extra informatie die niet soepel in het verhaal vloeit, voor mijn gevoel. Voorbeeld, op pagina 270 meldt Lieze “Trillend bleef ze staan…” en de volgende, korte alinea sluit met “Verstijfd van angst bleef ze daar een tijdje staan.”
In hoofdstuk één beschrijft Lieze een middeleeuws-aandoende setting waarin Dianthe “klein” woont, in een “hutje” bestaande uit één grote ruimte. Maar aan haar eettafel heeft ze wel zes stoelen. Het is dat het fantasy is, want in de tijd die wordt nagebootst zijn stoelen zeldzaam en we zitten ook nog eens in een klein huis waar iemand in haar uppie woont.
In datzelfde eerste hoofdstuk verschijnt de liefdesinteresse al. Dat weten wij omdat hij onwijze knap is. Dat hij zich voor hoofdstuk vier al heeft geprofileerd als zak met onaardige opmerkingen en plat taalgebruik zullen we moeten vergeven (tuurlijk mag je een klein broertje in een hoge boom achterlaten. Klinkt als de man van je dromen, toch?). Anders is het geen bad boy liefdesinteresse. Maar Dianthe, meid, wat ben je aan het doen? En wanneer hij in hoofdstuk vier de prins blijkt te zijn verandert dat hoe hij zich gedraagt, en dat is niet alleen een enorme rode vlag maar ook een punt van kritiek: Lieze vertelt dit in plaats van dat we het merken uit zijn gedrag. Ik had dit graag in daden gezien. Iets wat me vaker opviel in het verhaal.
“Van de zachte persoon waar ze verliefd op was geworden, was niets meer over.” (blz. 283) Meid… Die persoon was er nooit.
De prins blijkt overigens de eerste fey te zijn waarmee Dianthe, zelf ook een fey maar opgegroeid bij de mensen, spreekt. Toch wordt er beschreven al op bladzijde 13 dat Dianthe zich gedraagt zoals haar soort, door bijvoorbeeld nooit dank uit te drukken. Wat afwijkt van het gedrag van de mensen waarbij ze is opgegroeid. Iemand moet haar dit dus verteld of aangeleerd hebben? Maar dat is een nature versus nurture discussie. (Net als dat ik mij afvraag waarom de fey, die niet kunnen liegen aan het begin van het verhaal, aan het einde ervan uit gaan van elkaar dat ze dat wel kunnen?)
Inconsistenties, onnodige herhalingen, en ik ben aan het nitpicken, maar er zijn zoveel boeken in dit genre met deze topics, ook van Nederlandstalige bodem, waarmee ik het boek onbedoeld vergelijk. Het zijn dit soort kleine dingen die voor mij toonde dat dit verhaal wat langer had mogen garen om echte perfectie te bereiken. En dan hebben we het nog niet over het einde gehad.
Voor de liefhebbers van Fey en koude prinsen
Wie niet genoeg kan krijgen van de bad boy vibes, fey verhalen, young adult fantasy en heldinnen met een bijzondere gave, is dit boek zeker een aanrader. Hamley doet een goede zet met de luxe editie die prachtig staat in je boekenkast. Lezers zijn vaak al minder kritisch als een boek er goed verzorgd uit ziet. En laten we niet vergeten, als debuut is dit natuurlijk een prima verhaal. Lieze heeft talent, en ik hoop dat ze die verder zal ontplooien en dat wij als lezer nog veel meer van haar kunnen verwachten.
