Midden in de nacht wordt de familie Allgood opgeschud door een groep bewapende mannen die zomaar hun huis binnenstormen. Whit en Wisty, broer en zus, worden beschuldigd van het feit dat ze tovenaar en heks zijn. Ze zijn totaal in shock, dit kan niet waar zijn! Maar de reacties van hun ouders is anders dan ze hadden verwacht, weten die meer? Eenmaal in gevangenschap worden Whit en Wisty ter dood veroordeeld, maar dat mag pas vanaf hun 18e verjaardag. In gevangenschap komen ze erachter dat er duizenden jongeren zijn ontvoerd met de beschuldiging dat ze tovenaar of heks zijn.
Langzaam maar zeker ontdekken ze hun gaven, iets wat onmogelijk hoort te zijn in de gevangenis waar ze vast gehouden worden. Kunnen ze met hun nieuw ontdekte krachten vluchten, of gaan ze proberen de verwrongen machtshebbers die meedogenloos de samenleving controleert neer te halen?
Magere wereldbouw
Dit boek is zo opgebouwd dat je het vanuit Whit en Wisty beleeft. Elk hoofdstuk heeft als titel de naam van een van de twee kinderen. Eigenlijk is dat gezien de schrijfstijl niet eens altijd nodig. Je hebt als lezen uiteindelijk heel goed door vanuit wiens perspectief je het verhaal beleefd, vanuit de stoere Whit of vanuit de wat puberale opstandige Wisty.
Het is ook een heel overzichtelijk verhaal, de broer en zus zijn bijna het gehele boek bij elkaar, waardoor je geen verhaallijnen hebt die uit elkaar gaan en weer tot elkaar moeten komen. Dit maakt het gemakkelijk leesbaar, maar ergens ook wat saai. Er was meer uit te halen geweest.
Doordat je het verhaal vanuit Whit en Wisty beleefd leer je beide personages wel goed kennen. Whit is een vrij nuchter en stoere jongen en is eigenlijk de saaie van de twee. Zijn personage trekt mij dan ook niet heel erg. Wisty daarentegen is een puberaal bijdehand meisje die overal wel een opmerking over maakt, ook al betekend dat dat ze voor gestraft gaat worden. Het typische jonge zusje zou je kunnen zeggen.
Magische krachten zonder uitwerking
Wat opvalt in het verhaal is dat het begin vooral draait om kinderen met magische krachten. Er komt wel eens een volwassene met magische krachten voor, maar niet veel. Dit maakt het geheel wat ongeloofwaardig. Elk kind zal toch een keer volwassen worden, dus er zouden ook veel volwassene met magische krachten moeten zijn. Deze volwassenen zouden kunnen helpen in de revolutie tegen de Nieuwe Orde, maar dit mist in zijn geheel. Het zijn de kinderen en tieners die de revolutie leiden en uitvechten. Dit wordt pas vrij laat duidelijk in het boek, maar het overheerst bij mij toch wel erg.
De manier waarop de personages hun magie leren te gebruiken is ook zoiets wat eigenlijk te toevallig is. Er zit nauwelijks een leercurve in, wat het voor mij wat ongeloofwaardig maakte. Ze kunnen gewoon ineens iets nieuws. En het moment dat ze dat hebben ontdekt, hebben ze het ook bijna meteen onder controle. Een gemiste kans om daar geen mooie opbouw en ontwikkeling in te brengen. Ook de manier om tussen verschillende dimensies te reizen is wat vaag. Het wordt even kort uitgelegd, maar eigenlijk ook weer niet. Het blijft allemaal wat vaag. Hier had, voor mij, wel wat meer uitwerking in mogen zitten.
Conclusie
Al met al heeft Patterson een prima young adult boek neergezet dat vlot wegleest. Er zit helaas wel erg weinig diepgang in het geheel en wat er zich afspeelt hangt van toevalligheden aan elkaar. Ook het ontbreken van de volwassen tegenstanders van de Nieuwe Orde en het gebrek hoe ze hun magische krachten leren kennen en leren te gebruiken vond ik een minpunt.
Daar staat tegenover dat het karakter van Wisty wel erg leuk en goed is uitgewerkt. Je kan je helemaal inbeelden hoe ze is en hoe ze zal gaan reageren. Het is echt een pubermeisje dat overal commentaar op heeft. Dat is erg goed neergezet, je moet ook gewoon lachen als ze weer een scherpe opmerking plaatst, waarvan je weet dat het weer wat gaat uitlokken.
