Duistere ondertonen in Emily Wildes Atlas der Anderlanden van Heather Fawcett

In Emily Wildes atlas der Anderlanden gaat het verhaal van hoofdpersoon Emily Wilde verder, nadat zij ’s werelds eerste feeënencyclopedie geschreven heeft. Ze heeft veel geleerd tijdens haar avonturen, onder andere dat haar collega-geleerde en voormalig rivaal Wendell een verbannen feeënkoning is. Haar volgende project is om een kaart van de feeënrijken te maken. Terwijl ze haar onderzoek voorbereidt, komt Wendell opnieuw in de problemen. Ze vertrekken naar de Oostenrijkse Alpen, waar ze op zoek gaan naar de deur naar Wendells rijk, en daarmee de sleutel om hem te bevrijden van de duistere plannen van zijn familie…

Een uitstapje naar de Oostenrijkse Alpen

In dit tweede deel van de Emily Wildes-trilogie wordt de zoektocht naar Wendells rijk voortgezet. Deze keer gaat het tweetal – in het gezelschap van Emily’s norse afdelingshoofd en haar leergierige nichtje – naar de Oostenrijkse alpen. Deze toevoeging zorgde voor een wat andere dynamiek dan in het eerste boek, wat wel prettig was omdat Wendell lang niet meer zo’n mysterie is als voorheen. Emily’s omgang is met beiden moeizaam – al verandert dit wel naarmate het verhaal vordert – maar haar eigengereidheid begon me nu wel een beetje te irriteren. Met name omdat ze nu wel héél vaak domme besluiten neemt waarbij ze van tevoren wist dat ze erdoor in de problemen zou komen. Aanvankelijk vond ik haar roekeloosheid wel een bepaalde charme hebben. In dit deel neigde het eerder naar onnodig dom, waarbij haar acties enkel bedoeld leken te zijn om af en toe wat spanning in het verhaal te krijgen.

Een vergelijkbare opzet als het eerste deel

De opzet van het boek is niet heel anders dan het eerste: de omgeving wordt weer uitgekamd naar feeëndeuren, er wordt wat met de inheemse bevolking gesproken en uiteindelijk vindt de climax in een feeënrijk plaats. De leuke mythes ontbraken deze keer en al met al was de nieuwigheid er ook gewoon een beetje van af. Dit boek wist mijn aandacht minder goed vast te houden. Doordat mensen geheugenproblemen krijgen in het feeënrijk en dit verhaal in dagboekvorm is geschreven, zaten er rondom de climax behoorlijk wat hiaten die voor een fragmentarische beleving zorgden die hier en daar wat overhaast aanvoelde.

Ik heb dit boek als een soort verbindingsstuk tussen het eerste en derde deel ervaren, waarbij ik me afvraag hoeveel er werkelijk verloren zou gaan als dit hele uitstapje tot enkele hoofdstukken was teruggebracht en het verhaal tot een tweeluik was beperkt. Niettemin was het best leuk om weer even tussen de feeën rond te dwalen. Ik hoop alleen dat het derde boek weer wat meer de magie van het eerste boek weet te grijpen – of juist met iets vernieuwends komt.

Conclusie

Emily Wildes Atlas der Anderlanden is het tweede deel van de Emily Wilde-trilogie. Hoewel het verhaal als cozy fantasy omschreven wordt, vond ik het net als het eerste deel meer op een sprookje met een duistere ondertoon lijken. Het boek concentreert zich vooral op het vinden van de feeëndeur naar Wendells rijk en het hele verhaal zou in één alinea samengevat kunnen worden. Hopelijk laat de auteur met het derde deel weer iets nieuws zien!

• Koop bij BOL.com