Bloedstollende race tegen de klok in De dromenjagers van Young-do Lee

Onze vier onwaarschijnlijke kameraden Ryun, Keigan, Tynahan en Biyung hebben de Tempel van Haïnsha bereikt. Daar leren ze eindelijk meer over de profetie die hen hier heeft gebracht: een complot van de nhaga om een god te doden, en zo hun eigen godin meer macht te schenken. Genoeg macht om het Noorden te kunnen veroveren…
Ryun wordt gevraagd om het complot te onderzoeken, maar als Ryun voldoet aan dit verzoek, trapt hij rechtstreeks in een val. Wat volgt is een bloedstollende race tegen de klok.

Wederom weinig binding met de personages

De dromenjagers is het tweede deel van de De vogel die tranen drinkt-serie en gaat verder waar het eerste deel gestopt is. Ik moest weer even wennen aan het alwetende perspectief, waarbij geregeld op één pagina de gedachten van vijf personen langskomen. Wederom zorgde dit voor weinig binding met de personages, die daardoor oppervlakkig bleven. Hoewel er wel iets over Reigans verleden wordt onthuld, blijven met name Tynahan en Biyung erg vlak. Samo Fei – de zus van Ryun en degene die hem moet vermoorden – komt wel meer op de voorgrond en wist me het meest te boeien.

Een wat gestagneerde wereldbouw

Waar het eerste deel heel vernieuwend was, met een ontzettend rijke wereldbouw, is de nieuwigheid er nu wel een beetje van af. Her en der worden wat geschiedenislessen gegeven die maar op een kleine groep betrekking hebben en verder krijg je helaas niet heel veel nieuwe inzichten over deze wereld. Jammer, want volgens mij heeft het veel te bieden. Aan de andere kant komen er natuurlijk nog twee andere boeken aan, waarin we hopelijk ook meer over de andere rassen, zoals de tokkebi’s en rekkons, te weten zullen komen.

Even doorzetten voor een sterk slot

Behalve het reisgezelschap zelf, wordt er ook naar verscheidene andere personages uitgeweid. Niet al deze perspectieven zijn even interessant en sommige lijken vooral bedoeld om de geschiedenis naar voren te laten komen. Zeker in het middengedeelte verloor ik mijn aandacht en moest ik echt even doorzetten. Er vonden veel dialogen plaats, maar deze waren soms houterig en langdradig en hielden het verhaal op. Het doorzetten werd gelukkig wel beloond: het laatste deel bevat een aantal goed ingeklede verrassingen en maakt het verhaal weer helemaal interessant. Het volgende deel belooft de opmars naar een grootschalige strijd, hopelijk zal de auteur er dan iets meer vaart in houden.

Conclusie

De dromenjagers is het tweede deel van het uit het Koreaans vertaalde De vogel die tranen drinkt. Waar het eerste boek uitblonk in wereldbouw, blijft dat in dit tweede deel een beetje achter. De alwetende verteller zorgt voor een aanzienlijke afstand tussen de lezer en de personages en de hoofdpersonen blijven behoorlijk oppervlakkig. Ondanks het wat slepende tempo in het midden, zorgt de auteur tegen het einde voor een paar verrassende en veelbelovende onthullingen die de lezer nieuwsgierig maken naar het volgende deel.

• Koop bij BOL.com