Magische ode aan Narnia in De verdwenen magiër van Piers Torday

Patricia, Simon, Evie en Larry hebben de Tweede Wereldoorlog overleefd, maar omdat hun huis tijdens de bombardementen is beschadigd, sturen hun ouders hen de stad uit. Ze komen terecht in het huis van professor Diana Kelly, Barfield Hall, waar ze al vrij snel aan hun lot worden overgelaten. Larry, de jongste van het stel, besluit op avontuur uit te gaan en ontdekt een verborgen bibliotheek. En die bibliotheek blijkt de ingang te zijn van het magische land Folio.

Niet veel later vinden ook Simon, Patricia en Evie hun weg naar Folio, waar een strijd gaande is tussen de Toens en de Eens. Het Land van Eens, dat bestaat uit feiten en non-fictie, wil namelijk het Land van Toen, waar alle sprookjes en verhalen zijn, vernietigen. Alleen de vier kinderen kunnen een einde maken aan deze strijd door de maker van de bibliotheek te vinden. Maar deze magiër is eeuwen geleden verdwenen. Lukt het de kinderen hem op te sporen en Folio te redden?

Een ode aan Narnia

Voordat je dit boek gaat lezen, is het belangrijk om te weten dat Piers Torday het heeft bedoeld als een eerbetoon aan één van zijn favoriete schrijvers uit zijn kindertijd: C.S. Lewis. En dat is te merken: de grote verhaallijn in dit boek is vrijwel identiek aan die van Het betoverde land achter de kleerkast, en er zitten ook nog eens tal van knipogen naar de klassieker in. Zo worden de kinderen naar Barfield Hall gestuurd (Narnia was opgedragen aan Lucy Barfield, de peetdochter van C.S. Lewis), hebben de kinderen dezelfde voorletters als de kinderen uit Narnia (Peter, Susan, Edmund en Lucy) en halverwege het verhaal krijgen de kinderen cadeautjes van de Groene Man (in plaats van de Kerstman).

Voor de echte Narnia-fans zijn dit leuke knipogen en is het verhaal erg vermakelijk om te lezen, maar ik moet zeggen dat het hierdoor wel iets aan originaliteit inboet. Doordat de auteur zich heeft vastgeklampt aan de verhaallijn van Narnia, is het boek redelijk voorspelbaar en niet zo origineel als Tordays andere werk. Toch heeft Torday er gelukkig wel een eigen draai aan gegeven. Zijn idee om fictie en non-fictie, letters en cijfers, sprookjesfiguren en robots tegenover elkaar te zetten is erg leuk. En ook de bijpersonages die voorbijkomen – sprookjesfiguren, robots en een paar oude bekenden – zijn mooi uitgewerkt en maken het tot een kleurrijk geheel.

Ietwat abstract en onoverzichtelijk

Over de hoofdpersonages in het verhaal heb ik wat gemengde gevoelens. Aan de ene kant hebben ze elk hun eigen karakter en problemen, wat ze vrij realistisch maakt. Zo kampt Simon met dyslexie (best lastig in een land dat in het teken staat van lezen) en heeft Evie een oorlogstrauma. Om precies die reden besluit Evie (net als Edmund in Narnia) de kant van de ‘slechteriken’ te kiezen, de Eens, omdat die haar laten zien hoe de wereld eruit kan zien zonder oorlog, met techniek en andere nieuwerwetse snufjes. Haar keuze voelt daardoor een stuk logischer dan die van Edmund in Narnia, die het vooral vanwege zijn jaloezie deed.

Tegelijkertijd is het echter lastig om je echt te identificeren met de vier kinderen, omdat er vaak van perspectief wordt gewisseld. Er wordt verteld vanuit een soort alwetende verteller, die steeds even meekijkt met één van de personages. Maar de personages hebben niet écht een eigen stem, waardoor je soms even vergeet met wie je nu ook alweer meekijkt, en dit maakt het verhaal toch net even wat minder pakkend. Ook vind ik het concept van de oorlog tussen fictie en non-fictie, wat was en wat nog komt, een beetje abstract. En dan komen er tussendoor ook nog stukken voorbij uit het zogeheten ‘Nationaal archief van staatsgeheimen’, wat weliswaar de aandacht trekt, maar wat voor mijn gevoel nog net wat meer uitgewerkt had kunnen worden. Het voelt alsof het allemaal net wat te veel is voor in één boek, waardoor niet alles de aandacht krijgt die het verdient.

Conclusie

De verdwenen magiër is een leuk, spannend, sprookjesachtig verhaal dat waarschijnlijk vooral Narnia-fans zal aanspreken, vanwege de vele verwijzingen en knipogen. De bonte verzameling bijpersonages is erg leuk en ook de strijd tussen fictie en non-fictie is origineel, maar voor mijn gevoel had het allemaal nog net wat beter uitgewerkt kunnen worden. Al met al dus een leuk verhaal voor tussendoor, maar niet zo sterk als Tordays andere kinderboeken.

• Koop bij BOL.com